Είναι το στυλ της «Άγριας Δύσης» η βαση της περιφρόνησης της Ευρώπης από τις ΗΠΑ; Ή μήπως η Ευρωπαϊκή Ένωση ευρίσκεται στο «τελευταίο σκαλοπάτι στου κακού τη Σκάλα»
Με το χαστούκι που άστραψε ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέι Ντ.Βανς στην ΕΕ απαξίωσε ολόκληρη την «ηγεσία» της, ενώ για αυτό που αποκαλείται «Ευρωπαϊκή Ένωση», ουσιαστικά είπε ότι «είναι για τα μπάζα».
Αν ήταν Ιάπωνες οι παριστάμενοι μεγαλοσχήμονες της Ευρώπης, θα έκαναν «χαρακίρι». Επειδή δεν είναι Ιάπωνες, προτίμησαν «να κάνουν τον Κινέζο», χωρίς να κατορθώσουν να «συγκαλύψουν» την ταραχή τους.
Ερώτημα: Είναι το στυλ της «Άγριας Δύσης» η βαση της περιφρόνησης της Ευρώπης από τις ΗΠΑ; Ή μήπως η Ευρωπαϊκή Ένωση ευρίσκεται στο «τελευταίο σκαλοπάτι στου κακού τη Σκάλα» και αυτό αποτυπώθηκε συμπυκνωμένα στο «χαστούκι» του Βανς και στην συνολική περιφρόνηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ;
Η Ευρώπη από το αρχικό όραμα μιας Ομοσπονδίας, στην διαδρομή σταμάτησε να αναφέρεται σε αυτό, και κατέληξε στο σημερινό αφήγημα, της Ε.Ε. Η σημερινή κατάσταση της Οικονομίας της Ευρώπης Συνολικά αλλά και του κάθε κράτους μέλους και κυρίως το αποτύπωμά της στους Λαούς, είναι απογοητευτικό, ανησυχητικό και επώδυνο.
Τραγικά οικονομικά προβλήματα
Η ιδια η Γερμανία σήμερα 2024-25 αντιμετωπίζει τραγικά οικονομικά προβλήματα, και κοινωνική αναταραχή.
Σε αυτή την θέση εχει περιέλθει η ιδια Γερμανία που τόσο ως κράτος, όσο και ως (Γερμανική) «κοινή γνώμη» το 2010 λοιδόρησε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό βάναυσα στα πλαίσια μιας «στημένης» ανθελληνικής προπαγανδιστικής υστερίας σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες ήταν οι «τεμπέληδες» και οι “απατεώνες στην Ευρωπαϊκή οικογένεια” : Το ψευδεπίγραφο προπαγανδιστικό αφήγημα είναι γνωστό : «Οι Τεμπέληδες και οι απατεώνες Έλληνες που ζούνε με δανεικά, δεν πληρώνουν και φόρους με αποτέλεσμα να εχουν δημιουργήσει ένα τεράστιό χρέος» …και να ζούνε εις βάρος των Γερμανών και γενικά της ΕΕ».
Αν αυτό το αφήγημα δεν είναι «παράσταση ψευδών γεγονότων ως αληθών» δηλ. «απάτη», τότε απάτη τι είναι και ποιοι είναι οι απατεώνες . Όχι πάντως οι Έλληνες. Οι Έλληνες εργάσθηκαν σκληρά όλα τα μεταπολεμικά χρόνια για να προκόψουν και να αναθρέψουν μια γενιά καλύτερη από τους ίδιους. Είναι οι Έλληνες που σπούδασαν τα παιδιά τους, παιδιά τα οποία έγιναν (γίναμε) περιζήτητα στα Πανεπιστήμια και στις επιχειρήσεις του εξωτερικού, βραβεύθηκαν, αναγνωρίσθηκαν, στην Ελλάδα και Διεθνώς έφεραν επάξια την Ελληνική τους καταγωγή, παιδιά που δικαίωσαν τους γονείς τους. Το Μεταπολεμικό Κοινωνικοοικονομικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα κατακτήσεων ενός Λαού που ξενύχτησε ως πατέρας και μάννα σε δυο δουλειές, που ως παιδιά πέρασαν χειμώνες διαβάζοντας και δίνοντας εξετάσεις σαρώνοντας διδακτορικά και υψηλές διακρίσεις.
Δικαίωση σκληρής δουλειάς και αξιοκρατικού αποτελέσματος. Το απατηλό όμως αφήγημα των τεμπέληδων που ξοδεύουν περισσότερα από όσα βγαζουν και δανείζονται, έμοιαζε πειστικό. Ακόμα και «μορφωμένοι Άνθρωποι» αλλά μη ειδικοί «τσίμπησαν». Η Γερμανία του Σόιμπλε και της Μερκελ είχε πετύχει να «περάσει» το παραπλανητικό «αφήγημα του χρέους» στην Ευρωπαϊκή και μερικώς και στην Ελληνική Κοινή γνώμη ως αληθές, για να χτίσει το επιχείρημα «χρωστάτε» και ήρθε η ώρα να πληρώσετε.
Οι μη γνώστες το πίστεψαν. Οι προπαγανδιστές του αφηγήματος πληρώθηκαν καλά, και θα εχει ενδιαφέρον να δούμε τους καταλόγους με τα ονόματα εκείνων που «επι χρημασι» φρόντισαν να πείσουν για το «χρέος»…
Ο τελικός βέβαια σκοπός ήταν άλλος: Η δοκιμή του στησίματος ενός πειστικού επιχειρήματος ύπαρξης χρέους για να ακολουθήσει η «αρπαγή της Ελλάδας μέσα από την «ηθικοφανή» απαίτηση της ΕΕ να πληρώσει η Ελλάδα, δηλ. ο Ελληνικός Λάος, αυτό το (φερόμενο ως) χρέος.
Οποιος σκάβει τον λάκκο…
Για την Γερμανία ισχύει πλέον η λαϊκή ρήση «Οποίος σκάβει το λάκκο του αλλουνού πέφτει ο ίδιος μεσα».
Η Γερμανία έπεσε η Ιδια εκεί που έριξε πρώτα την Ελλάδα, ύστερα ολόκληρη την ΕΕ, και τελικά και τον εαυτό της, ευρισκόμενη σήμερα ενώπιον εκλογών με:
-Ύφεση της Γερμανικής Οικονομίας για 2η συνεχή χρόνια:
– Ξεπούλημα Επιχειρήσεων και Αποβιομηχάνισή : μεγάλες γνωστές βιομηχανίες εγκατεστημένες στην Γερμανία κλείνουν. ή εχουν μεταναστεύσει εκτός Γερμανίας και εκτός ΕΕ, ή και για να μείνουν στην Γερμανία αγοράζονται από μη Γερμανικά συμφέροντα με συνέπεια τα όποια κέρδη να μεταφέρονται εκτός Γερμανίας
-Δημοσιονομικό Έλλειμμα : Η Γερμανία δεν είχε δημοσιονομικά ελλείματα από το 2012 μέχρι και το 2019. Από το 2020 αρχίζει η ύπαρξη δημοσιονομικών ελλειμμάτων η όποια επιδεινώνεται από το 2022 και μετά:
-Έλλειμμα Εμπορικού Ισοζυγίου για επανεμφανίζεται για πρώτή φορά μετα 30 χρόνια σαν συνέπεια του πολέμου στην Ουκρανία. Άσχετα με το αίτιό του, το Έλλειμμα του Εμπορικού Ισοζυγίου τροφοδοτεί και αυξάνει το Δημοσιονομικό Έλλειμμα της Γερμανίας.
Αυτοπαγίδευση
Η αυτό-υπονόμευση/αυτοπαγίδευση ΕΕ και Γερμανίας, οι μηχανισμοί που μεταπολεμικά όχι μόνο ανασυγκρότησαν την κατεστραμμένη Γερμανία αλλά και την κατέστησαν και εγκατέστησαν ως «δεσπόζουσα δύναμη» στην Ευρώπη, αποκαλύπτονται επιμελώς στο βιβλίο του ΓΙΑΒΟΛ από τον Γεωπολιτικό Αναλυτή και συγγραφέα Γιώργο Χαρβαλια. Η «καλομαθημένη» Γερμανία με ανάλογων αλλά και νέων συμφερόντων γεωπολιτικές δυνάμεις, στήθηκε και ως δεσπόζουσα δύναμη της ΕΕ.
Η μεταπολεμική δεσπόζουσα Γερμανία στήθηκε πάνω σε δυο πυλώνες : Στην Δημιουργία Χρήματος (Κευνσιανισμος/Κευνσιανο Χρήμα) και στην «αδρανοποίηση» ‘τεχνίτη εξαφάνιση’ από την εξίσωση των Διεθνών συναλλαγών, του Υπαρκτού -προς τις άλλες Χώρες- Γερμανικού Χρέους
Η Ευρωπαϊκή δεσπόζουσα Γερμανία στήθηκε μεσα από την τεχνητή «εξαφάνιση» του Κευνσιανου Χρήματος και την Τεχνητή «δημιουργία χρέους» (στην πραγματικότητα ανύπαρκτου) στα Κράτη μέλη της ΕΕ.
Τα δυο νέα αυτά εργαλεία αποτέλεσαν τελικά την αυτοϋπονόμευση της ΕΕ και της Γερμανίας και λειτουργήσαν ως μπούμερανγκ οδηγώντας στην σημερινή απαξιωμενη και σε θέση αδυναμίας Κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα της ΕΕ, που εκφράσθηκε με το ταπεινωτικό χαστούκι του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ JD VANCE , και από τους στην πράξη ανίσχυρους …ισχυρούς της ΕΕ
Το «γερμανικό Θαύμα»
Η Μεταπολεμική Ανασυγκρότηση της Γερμανίας και η τοποθέτηση της σε δεσπόζουσα θέση. Το… «γερμανικό Θαύμα» στηρίχθηκε σε δυο Πυλώνες :
Α) Στην Δημιουργία Χρήματος…στο Κευνσιανο Χρήμα. Δηλ. στην εφαρμογή της οικονομικής θεωρίας του Κευνς, σύμφωνα με την οποία η Δημόσια Δαπάνη δεν χρηματοδοτείται ούτε από τα χρήματα των φορολογουμένων, ούτε από Δάνεια, αλλά από το «εκδοτικό προνόμιο» ενός Κυρίαρχου Κράτους και την Κεντρική του Τράπεζα που «τυπώνει» (Δημιούργει) χρήμα. «Αντίκρισμα» σε αυτό το «χρήμα» δεν είναι κάποιος…. «χρυσός» (όπως το θέλει το Παραμύθι για μεγάλους) αλλά η πραγματική ανάπτυξη και η πραγματική παραγωγή που δημιουργεί, -αυτό το Κευνσιανο χρήμα- με συνέπεια να μην υπάρχει πληθωρισμός. Είναι ακριβώς η Μακροοικονομική Θεωρία και οικονομετρική εφαρμογή που έβγαλε την Αμερική από το Κραχ του 1929 και την ύφεση, και την έκανε παγκόσμια δύναμη, και η μέθοδος που εφάρμοσέ η ιδια η Αμερική και ανασυγκρότησε την μεταπολεμική Ευρώπη και ιδιαίτερα την Γερμανία σε σημείο δεσπόζουσας δύναμης μία και τίς ανέθεσε την αποστολή ΄αναχώματος στον κομμουνισμό.
Το Κευνσιανικό Χρήμα δεν ήταν ουσιαστικά ποτέ «χρέος» σε κανένα, αφού ιδιοκτήτης του Δημιουργηθέντος Χρήματος ήταν το ιδιο το Κυρίαρχο Κράτος. Το Κευνσιανικό Χρήμα σε καμία περίπτωση δεν ήταν ούτε και μπορούσε να θεωρηθεί Εξωτερικό χρέος.
Το μεταπολεμικό Γερμανικό Θαύμα δεν είναι «θαύμα». Θαύμα είναι το Κευνσιανικό χρήμα που αποτελεί «Επιχορηγήσεις» («Δωρεές» (Grants) με τις οποίες χρηματοδοτήθηκε η επίτευξη του…Θαύματος.
Β) Στην Ασυλία Χρέους και στην επιβολή λήθης των Γερμανικών Χρεών η/και στο ότι η Γερμανία δεν πληρώνει ποτέ τα «πραγματικά» χρέη της, αλλά της τα πληρώνει ο …Κευνς.
Αυτό ισχύει και για τα χρέη που αποτελούν (όπως για όλες τις οικονομίες του Κόσμου) εξωτερικό χρέος, είτε αυτά που προήλθαν από την Επιτιθέμενη Γερμανία στον Α και Β Παγκόσμιο, (είτε ως αναγκαστικά δανεια, είτε ως Πολεμικές Επανορθώσεις). Η Γερμανία είναι ένας; Τεκμηριωμένος «καταφερτζής» που δεν πληρώνει ποτέ αυτά που πραγματικά χρωστάει. Και αυτό γίνεται κατορθωτό, είτε : με Κευνσιανικό Χρήμα με το οποίο εξοφλούνται τα δανεια της με την ιδια την Γερμανική οικονομία ουδόλως να συμμετέχει σε αυτή την διαδικασία είτε με τον γεωπολιτικό εξαναγκασμό των Κρατών στις οποίες η Γερμανία οφείλει να πληρώσει το χρέος της, είτε να χαρίσουν στην Γερμανία αυτά που τους χρωστάει, είτε στο να μην το συζητάνε.
Αυτό εμφανίζεται πάντα στις δηλώσεις του εκάστοτε κ. Σταιμαγιερ που ούτε θέλει να ακούσει για τα πραγματικά οφειλόμενα στην Ελλάδα, ενώ φεύγει εισπράττοντας γερή δόση για το «τεχνητό» «πλαστό» χρέος που ψευδεπίγραφα «δημιουργήθηκε» εις βάρος της Ελλάδος.
Τα χρέη
Από κάθε ηθικό άτομο θα προέκυπταν δυο ερωτήματα: Αφού τα «χρέη» μπορούν να εξοφλούνται με Κευνσιανικό Χρήμα γιατί με αυτό δεν πληρώνονται όλα τα οφειλόμενα από την Γερμανία, αλλά, άλλα πληρώνονται και άλλα ζητείται από χώρες όπως η Ελλάδα, …να ξεχαστούν.
Η απάντηση είναι απλή : Η δημιουργία και αναπαραγωγή Γεωπολιτικών ανισοτήτων μεσα από την τεχνητή δημιουργία οικονομικών ανισοτήτων μεταξύ των Χωρών. Με την Κευνσιανική αποπληρωμή των χρεών της Γερμανίας, σκοπός δεν είναι μόνο να μην απειληθεί η στημένη με Κευνσιανικό χρήμα δεσπόζουσα ισχυρή Γερμανία, αλλά ταυτόχρονα να μην σηκωσει κεφάλι η Ελλάδα και οι ανάλογες με αυτήν χώρες, που πρέπει να παραμένουν τεχνητά εγκλωβισμένες στον ρόλο του «περί αδυνάτου» στον οποίο εχουν γεωπολιτικά «ταξιθετηθεί».
Αφού υπάρχει το Κευνσιανικό χρήμα, θα ‘έπρεπε να είναι ανύπαρκτη τόσο η έννοια των ελλειμάτων στους Κρατικούς Προϋπολογισμούς όσο και η ταυτόχρονη έννοια Δημοσίου χρέους, αφού οι Κρατικοί προϋπολογισμοί μπορούν να ισοσκελίζονται με Κευνσιανικό Χρήμα.
«Common Sence” που θα λέγαμε στο Αμερικάνικο αμφιθέατρο, ενώ το ηθικό άτομο που διατυπώνει την ερώτηση, εχει απόλυτο δίκιο γιατί αυτό ακριβώς γινόταν. Αυτό εφαρμοζόταν από όλα τα κυρίαρχα Κράτη που ασκούσαν το Εκδοτικό προνόμιο με το δικό τους Νόμισμα. Και από την Ελλάδα. Για τα Κυρίαρχα Κράτη πραγματικό ήταν μόνο το εξωτερικό χρέος που είχε σχέση με το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών μέρος του οποίου ήταν το εμπορικό ισοζύγιο. Το Εμπορικό μας ισοζύγιο (Εξαγωγες-Εισαγωγες) ήταν πάντα αρνητικό. Όμως το «έλλειμμα» υπερκάλυπταν οι «άδηλοι πόροι» δηλ. τα έσοδα από τον Τουρισμό, και την Ναυτιλία. Αυτό το «υγιές δυναμικό μοντέλο» χρηματοδότησε τους υψηλούς ρυθμούς πραγματικής ανάπτυξης της Ελλάδας της δεκαετίας του 1960, και όχι η σκόπιμα συκοφαντική θέση της Γερμανίας και της ΕΕ που λοιδορεί τους Έλληνες ως τεμπέληδες που ζουν με δανεικά. Αυτό το υγείες δυναμικό μοντέλο χρησιμοποίησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου (5 Φεβρουαρίου 1919- 23/6/1996), για να αμβλύνει τις τεχνητά δημιουργούμενες ταξικές ανισότητες.. Ο Ανδρέας Παπανδρέου με βαθύτατη γνώση των Οικονομικών, χρησιμοποίησε στο έπακρο του «υγιές δυναμικό μοντέλο του Κευνσιανισμου», γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι θα είναι και η τελευταία χρονική δυνατότητα να αποκτήσει μια γενιά Ελλήνων την χαρά της Εθνικής και προσωπικής αξιοπρέπειας, σε μια Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της ρήσης «Τσοβόλα δωστα όλα», και όχι η συκοφαντική της διαστρέβλωση, ότι δήθεν ήταν αυτή η ενέργεια που δημιούργησε το ….(φερόμενο ως) «χρέος¨» της Ελλάδας.
Σημείωση: Ο Ανδρέας Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά τι θα επακολουθούσε σε μια ΕΕ που απέφευγε (και αποφεύγει σκοπίμως) να γίνει ομοσπονδία, και κυρίως μεσα από το στημένο παιχνίδι της Νομισματικής Ένωσης του Ευρώ.
Οι «Ραντιέριδες»
Μια επι πλέον διευκρίνηση στον ηθικό Άνθρωπο που ρωτά, είναι ότι αντίπαλος/ανταγωνιστής του Κευνσιανικου Χρήματος στην άμεση εφαρμογή του στον Κρατικό Προϋπολογισμό και στην Δημόσια Δαπάνη, είναι οι «ραντιέρηδες».
Δηλ. Οι ιδιώτες που θέλουν να κερδίζουν μεσα από να δανείζεται από αυτούς το Κράτος. Οι «ραντιέρηδες» δεν θέλουν το Κευνσιανικό Χρήμα (που είναι Δωρεάν Χρήμα για το Κράτος), να χρησιμοποιείται για την Δημόσια Δαπάνη και για τον Ισοσκελισμο των Κρατικών Προϋπολογισμών, διότι έτσι δεν υφίσταται η έννοια του Δημοσιονομικού Ελλείμματος και είναι ανύπαρκτη ακόμα και η έννοια του Δημοσιονομικού Χρέους και αδύνατη η Δημιουργία του.
Οι «ραντιέρηδες» αντιτίθενται στο Κευνσιανικό χρήμα στο μέτρο που εμποδίζει την Δημιουργία Δημοσίου Χρέους. Χωρίς Κευνσιανικό χρήμα δημιουργείται Δημοσιονομικό Χρέος και αντίστοιχη χρηματοοικονομική αγορά για την κάλυψή του. Διασφαλίζοντας τον εξοβελισμό του Κευνσιανικου χρήματος από συγκεκριμένα δημοσιονομικά εργαλεία και μεγέθη, οι ραντιέρηδες «δημιουργούν εκ του μηδενός την δική τους κερδοσκοπική αγορά» (Τhey make their own Market) που διαφορετικά δεν θα υπήρχε. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται -χωρίς να χρειαζόταν- ένα νέος είδος οντοτήτων που σιγά σιγά θα αποκτήσει την κρίσιμη μάζα που θα κυριαρχήσει της πολιτικής και των Λαών και θα εμφανιστεί απειλητικά και αυταρχικά με τον τίτλο «οι δανειστές».
Οι «ραντιέρηδες καλωσορίζουν το Κευνσιανο χρήμα στο μέτρο που αυτό δημιουργεί συνθήκες για την πληρωμή των κερδοφόρων απαιτήσεών τους από το Κράτος, για αυτά που του δάνεισαν.Αξίζει να επισημανθεί ότι εως το 1974 η Ελλάδα παρουσίαζε ΜΗΔΕΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ.Και Τώρα, οι παράμετροι (α) που δομήθηκαν για να επιβάλουν την Γερμανία ως δεσπόζουσα δύναμη της ΕΕ, (β) που εξελίχθηκαν σε αυτό-υπονόμευση/αυτοπαγίδευση και της ΕΕ και της Γερμανίας, (γ) με τελικό τους αποτέλεσμα μια Ευρώπη τόσο αδύναμη ώστε να την «χαστουκίζει» ο Βανς και να την αγνοούν παραγκωνίζοντας την περιφρονητικά ΗΠΑ και Ρωσία στις διαπραγματεύσεις λήξης του πολέμου στην Ουκρανία και (δ) μια Γερμανία μέρος του προβλήματος που οδεύει σε εκλογές.
Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα
Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα είναι το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με το βαθύτατο πολιτικό δίδαγμα, ότι για να δεις και να δεχθείς την αλήθεια θα πρέπει να διαθέτεις την αθωότητα/καθαρότητα ενός παιδιού και να μην είσαι δέσμιος από την ανάγκη της κοινωνικής ένταξης και αποδοχής στην «κρατούσα κοινή γνώμη» που διαμορφώνει η προπαγάνδα. Στην περίπτωση της «Ευρώπης», η προπαγάνδα ανέλαβε να «ξαναγράψει» την οικονομική επιστήμη και να δώσει επίφαση επιστημοσύνης στα πολιτικές εφαρμόστηκαν, οι οποίες αντί του προσδοκώμενου αποτελέσματος, γύρισαν «μπούμερανγκ», δημιουργώντας μια προβληματική και εξευτελισμένη Ευρώπη.
Αν είναι κανείς τόσο ερωτευμένος με το Ευρωπαϊκό ιδεώδες, μπορεί να καταστεί για αυτόν δυσδιάκριτο τι το υπηρετεί και τι το εκπορνεύει, το τι είναι έρωτας και το “trafficking”…..
Οι παράμετροι-εργαλεία που το σύστημα διαμόρφωσε και επέβαλε στην ΕΕ, είναι γνωστές. Όπως γνωστή είναι και η όμορφη ρητορική με την οποία τα περιέβαλε, αγιογραφώντας την ευγενή σκοπιμότητα – ηθική αποστολή τους.
Σκοπός μας εδώ είναι η κριτική εξέταση των παραμέτρων αυτών και η εκ του αποτελέσματος αξιολόγησή τους, από επιτυχία εως αποτυχία, αλλά εως και «ενδεχόμενο δόλο».
Η Ευρώπη που δεν έγινε ομοσπονδία
Η δημιουργία Ομοσπονδίας η άλλης μορφής Κυρίαρχου Κράτους, δεν ήταν, ούτε και σήμερα είναι προτεραιότητα ή σκοπός του «Σχηματισμού» που αποκαλείται ΕΕ. Οι επιλογές προσδιορίζουν άλλες ως σημαντικές επιδιώξεις.
-Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ή άλλης μορφής Κυρίαρχου Κράτους με Πολιτική και οικονομική οντότητα, με ότι αυτό συνεπάγεται, καθιστά την ΕΕ αδύναμη σε σημείο που να την αντιμετωπίζουν σαν «επαρχιακό σωματείο» που τα μέλη του εχουν ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους. Και αυτό εξηγεί γιατί ο Βανς Χαστουκίζει” την Ευρώπη και Τράμπ και Πούτιν την περιφρονούν και την αφήνουν έξω από τις συνομιλίες για την Ουκρανία.
Το τι θα διασφαλιζόταν εάν είχε προταχθεί η δημιουργία Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, αποκαλύπτει και γιατί δεν αυτό δεν έγινε …
Η Πρόταξη Δημιουργίας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, θα συνέχιζε το αναπτυξιακό μοντέλο της μεταπολεμικής Ευρώπης που κατέστησε και την Γερμάνια σε «Δεσπόζουσα Θέση», καθώς:
-Το Εκδοτικό Προνόμιο δηλ. η δυνατότητα παραγωγής Κευνσιανου Χρήματος, θα μεταφερόταν από τα Κρατη-Μελη σε Ομοσπονδιακό επίπεδο .
Στην περίπτωση που θα είχε προηγηθεί η Δημιουργία Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, η κατάργηση των Εθνικών νομισμάτων και η αντικατάστασή τους από ένα Ομοσπονδιακό νόμισμα, θα σήμαινε μεν ότι τα Κράτη Μέλη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας χάνουν το εκδοτικό τους προνόμιο και την δυνατότητα Δημιουργίας Κευνσιανικου Χρήματος, όμως το κυρίαρχο Εκδοτικό Προνόμιο και η Δημιουργία Κευνσιανικου Χρήματος δεν εξαφανίζεται, αλλά μεταφέρεται από το επίπεδο Κρατους-Μελους της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, σε επίπεδο Κρατικής οντότητας ομοσπονδίας.
Το Κυρίαρχο Ομόσπονδο Κράτος διατηρεί το ισχυρό του Δικαίωμα του «Εκδοτικού Προνομίου», δηλ. του να «Δημιουργεί Κευνσιανικό χρήμα» και να χρηματοδοτεί την Δημόσια Δαπάνη του με την μέθοδο αυτή.
Στατιστικό μέγεθος το χρέος
-Το Κευνσιανα δημιουργούμενο (ονομαστικό) «Δημόσιο Χρέος» θα ήταν αποκλειστικά και μόνο, ένα στατιστικό μέγεθος χρήσιμο για την οικονομετρική ανάλυση που θα καθόριζε (α) το Μέγεθός του και (β) την ειδικότερη κατανομή της Δημόσιας Δαπάνης, ώστε να στοχεύει σε πλήρη απασχόληση των δυνατοτήτων της πραγματικής οικονομίας
Με τον τρόπο αυτό, καθώς το οικονομετρικό μοντέλο θα κατεύθυνε την Δημόσια Δαπάνη σε συγκεκριμένους παραγωγικούς τομείς, θα ενεργοποιείτο παραγωγή πραγματικού (και όχι χρηματοοικονομικού ΑΕΠ) που είναι και το «αντίκρισμα» στην Κευνσιανη Δημιουργία Χρήματος, ώστε μην υπάρξει πληθωρισμός.
Ομοσπονδιακό νόμισμα
Το Νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, θα ήταν «Ομοσπονδιακό Νόμισμα»
Το Κευνσιανο Ομοσπονδιακό Δημόσιο Χρέος και το Ομοσπονδιακό Νόμισμα, θα ήταν Ιδιοκτησία της Ομοσπονδίας
Το Κευνσιανικό χρήμα που δημιουργεί μια Κυρίαρχη Κρατική Οντότητα (Κράτος ή Ομοσπονδία), μπορεί να ονομάζεται «Δημόσιο Χρέος», αλλά στην ουσία αποτελεί μια λογιστική καταγραφή/καταμέτρηση του «πόσο χρήμα εχουμε δημιουργήσει ως Κρατική οντότητα». Αυτό είναι χρήσιμο για να καθορίζεται η εκάστοτε «δοσολογία», το μέγεθος της Κευνσιανής Δημόσιας Δαπάνης η οποία χορηγείται στην Οικονομία μέχρι του ορίου της πλήρους απασχόλησης, όριο που πραγματικά αποτρέπει τον πληθωρισμό. Το μέγεθος αυτό, προσδιορίζεται από οικονομετρικά εργαλεία πχ(Input Output Model), και όχι από κάποιο αυθαίρετο «πλαφόν» όπως το 3% του Μάαστριχτ.
Η Κευνσιανη Δημιουργία Χρήματος και η αντίστοιχη «Δημόσια Δαπάνη» με την οποία χρηματοδοτεί την οικονομία ένα κυρίαρχο Ομόσπονδο Κράτος, μπορεί κατ’ ευφημισμό να αποκαλείται «Δημόσιο Χρέος», και να ισοσκελίζεται λογιστικά από έκδοση αντίστοιχων Κρατικών Ομολόγων, αλλά στην ουσία δεν είναι, δεν αποτελεί πραγματικό χρέος, μια και η Κρατική Οντότητα που το δημιούργησε, είναι και ιδιοκτήτης του λογιστικού αυτού χρέους, το χρωστάει στον εαυτό της, και δεν υπάρχει πραγματικός δανειστής που μπορεί να απαιτήσει από την Κρατική (ομοσπονδιακή) οντότητα την αποπληρωμή του.
Το ότι Το Κευνσιανο Ομοσπονδιακό Δημόσιο Χρέος και το Ομοσπονδιακό Νόμισμα θα ήταν Ιδιοκτησία της Ομοσπονδίας, θα είχε ως συνέπεια:
Α) Να μην δημιουργηθούν και να μην υπάρξουν ποτέ «δανειστές» που θα καταλύσουν την Ομοσπονδιακή Κυριαρχία, θα εξαϋλώσουν το «Κράτος», θα λεηλατήσουν το Δημόσιο και Ιδιωτικό πλούτο, που θα τον αποκτήσουν σε τιμές ευκαιρίας, εκποίησης, «διάλυσης», και θα τον ρίξουν για χρηματοοικονομική κερδοφορία στα τραπέζια του παζαριού της αγοράς, αγοράζοντας φθηνά ή «τσάμπα», και πουλώντας ‘το ιδιο «πράμα»’ (sic) «ακριβά», όπως ακριβώς μπορεί να συμβεί -και συμβαίνει- σε μια Μη Ομοσπονδιακή Ευρώπη, και σε μια Χώρα κάποτε κυρίαρχη που την έλεγαν Ελλάδα …. Εχουμε πρόσφατά δείγματα : -Την Εθνική Ασφαλιστική που το 2021 η Εθνική Τράπεζα με πίεση των μνημονίων εξαναγκάστηκε να πουλήσει 230εκ και τώρα ξαναγοράζεται 670 εκ δηλ. 440 εκατομμύρια κέρδους σε 3 περίπου χρόνια για αυτόν που την αγόρασε και την ξαναπουλαει…
Η Κεντρική Τράπεζα της Ευρωπαϊκής ομοσπονδίας να είναι ακόμα καλύτερη από την FED έχοντας ως μοναδικό ιδιοκτήτη την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία
Να μην υπάρχει καμία δυνατότητα επιχειρημάτων για ΜΗ έκδοση Ομολόγου της Ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, και δη με τα παιδαριώδη επιχειρήματα της σημερινής ΕΕ. Ένα τέτοιο ομόλογο θα ικανοποιούσε και την «συμπαθή τάξη» (sic) των «ραντιέρηδων» οι οποίοι δεν εχουν το πάθος της πραγματικής παραγωγής όπως το εχει ο συναπόφοιτός μου στην Σχολή Μωραΐτη Βαγγέλης Μυτιληναίος, αλλά βρίσκουν την ηδονή στο συγκεκριμένο χρηματοοικονομικό χώρο..
«Ραντιέρηδες» υπήρξαν (και στην Ελλάδα) και θα υπάρχουν πάντα. Όμως εχει σημασία η % συμμετοχή των «ραντιέρηδων» στο ΑΕΠ. Και η συμμετοχή αυτή δεν θα χάσει το μέτρο, εάν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και Κευνσιανικό «Δημόσιο Χρέος», ενώ θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις εάν εξαφανισθεί ο Κευνσιανισμος και κάθε επέκταση της Δημόσιας Δαπάνης πέραν των Φορολογικών (και άλλων πραγματικών) εσοδών, στηρίζεται στον πραγματικό Δανεισμό.
Τέλος, Η πρόταξη δημιουργίας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, θα είχε ως συνέπεια να μεταφερθεί από τα Κρατη-Μελη στο Επίπεδο της ομοσπονδίας η έννοια και άσκηση του Κυρίαρχου (Ομοσπονδιακού) Κράτους και ως Πολιτικής και ως Οικονομικής Οντότητας.
Στην Περίπτωση αυτή οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (European Federation) , θα είχαν άλλο Διεθνές Κύρος και οντότητα που δεν θα ήταν για τα χαστούκια και την περιφρόνηση της οποίας «απολαμβάνει» σήμερα.
Τα «Παραμύθια» της «Ένωσης»
Ένα παραμύθι είναι και ο Μαγεμένος Αυλός που αποκαλύπτει ότι αν παίξεις ένα κατάλληλο ρυθμό μπορείς να παρασύρεις κάποιους που σαν υπνωτισμένοι θα σε ακολουθήσουν στα τυφλά και θα χαθούν. Είναι των Αδελφών Γκριμ. Γερμανικό παραμύθι.. Σύμπτωση;
Το Γερμανικό παραμύθι που γράφτηκε και ο Ρυθμός που παίζει ο Αυλητής για να εξασφαλίσει την αποδοχή και εφαρμογή των κανόνων και των εργαλείων της «Ένωσης», είναι γνωστό. Ο Αυλητής τον παίζει επι χρόνια ασταμάτητα και τα παιδιά της πόλης που τον ακολουθούν και .χάνονται, «δείχνουν» τις «νέες γενιές» ως στόχο συγκεκριμένης διαμόρφωσης της σκέψης τους από την προπαγάνδα….
Στα Γερμανικά παραμύθια, έρχεται ο «ατίθασος» Έλληνας Οδυσσέας που αντιμετωπίζει την προπαγάνδα (Σειρήνες) με το κερί στα αυτιά των συντρόφων του. Έτσι μπορούν να δούνε ελεύθερα, συνεχίζοντας το ..ταξίδι για την Ιθάκη…
Βλέποντας Ελεύθερα-Εντοπίζοντας Συγκεκριμένα:
Ανάμεσα στην συνθήκη του Μάαστριχτ (1993), στην θέσπιση του Ευρώ (1999), και στην κατάργηση των Εθνικών Νομισμάτων και την αντικατάστασή τους από το Ευρώ (2002) , υπάρχει χρονική απόσταση σχεδόν 10ετίας, που διασφαλίζει ότι στην κοινή συνείδηση δεν θα υπάρξει σύνδεση αυτών των δυο ουσιαστικά παραμέτρων με τα αποτελέσματα που θα δημιουργήσουν.
Η συνθήκη του Μάαστριχτ που τέθηκε σε ισχύ από 1 Νοεμβρίου 1993: Ορίζει ότι το ετήσιο «Δημοσιονομικό Έλλειμα» περιορίζεται σε λιγότερο από το 3% του ΑΕΠ κάθε Κρατους-Μελους, ενώ το συνολικό Δημόσιο Χρέος κάθε Κράτους-μέλους ορίζεται να είναι κάτω του 60% του ΑΕΠ
(α) Το 3% και το 60% δεν προκύπτουν από κάποιο οικονομετρικό μοντέλο αντίστοιχο μιας δοσολογίας Ιατρικής Συνταγής. Είναι «νούμερα» εντελώς αυθαίρετα, εχουν όμως μια συγκεκριμένη σκοπιμότητα.
—Μια οριζόντια για όλα τα Κρατη-Μελη εφαρμογή του 3% από 1/11/1993, σημαίνει μεν «σταθερότητα», αλλά με έννοια της διατήρησης των ανισοτήτων μεταξύ των κρατων-μελων, και τον αποκλεισμό από την μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των δυνατοτήτων ενός εκάστου, από ανάπτυξη, και μάλιστα χρηματοδοτούμενη από Κευνσιανη Δημόσια Δαπάνη, που δεν εχει καταργηθεί ακόμα μια και ισχύουν τα Εθνικά Νομίσματα. Με τον τρόπο αυτό από 1/11/1993 και μετά, εξασφαλίζεται τεχνητά/δομικά/κανονιστικά, ότι διατηρείται η Γερμανία σε «δεσπόζουσα» θέση, διατηρούνται οι ανισότητες μεταξύ των Κρατών Μελών, και συνεχίζεται η «εκμετάλλευση» των λιγότερο δυνατών χωρών από τις ισχυρότερες. Το 3% υπάρχει για την συντήρηση/διατήρηση του Status Quo από το όποιο υποτίθεται μια «Ενωμένη Ευρώπη» θα ‘απελευθέρωνε’ τα Ευρωπαϊκά Κράτη, δημιουργώντας συνθήκες ίσων ευκαιριών…. (Φευ!!)
(β) το 60%. …περιμένετε και θα δείτε….
Το «Ευρώ» – Εργαλείο Δημιουργίας Χρέους
Το Ευρώ «εισήχθη» ως οντότητα 1/1/1999, αλλά ουσιαστικά κατάργησε τα Εθνικά Νομίσματα των Κρατων-Μελων και την Κυριαρχία τους στην άσκηση Νομισματικής Πολιτικής δια των Κεντρικών Τραπεζών τους (του κάθε Κρατους-Μελους), την 1/1/2002 για τα περισσότερα Κρατη-Μελη.
Το πότε για κάθε Κρατος-Μελος καταργήθηκε το Εθνικό του Νόμισμα, και η Κυριαρχία του/αυτονομία του στην Άσκηση Νομισματικής Πολιτικής, είναι κρίσιμο μέγεθος, γιατί από αυτή την συγκεκριμένη ημέρα, καταργείται, εξαφανίζεται, (κηρύσσεται παράνομος από τον σερίφη του Sherwood) o Κευνσιανισμος. (Στοιχεία ΕΚΤ)
Η «Ένωση» θέτει τέλος στην Κευνσιανη Δημιουργία Χρήματος (που δεν αποτελεί Δανεισμό) για την Χρηματοδότηση της Δημόσιας Δαπάνης και των απόλυτα λογιστικών ελλειμμάτων του Κράτους, και με τον τρόπο αυτό «αποφασίζει» και «ορίζει» ότι τα ελλείμματα του Κάθε Κρατους-Μελους ΜΟΝΟΥ ΤΟΥ, θεωρούνται πλέον «πραγματικά ελλείμματα» και το Κάθε Κρατος-Μελος ΜΟΝΟ ΤΟΥ, θα πρέπει να «απευθύνεται» στην «αγορά» για κάλυψη των ελλειμμάτων με «πραγματικό δανεισμό».
Μη υπαρχούσης Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, ο Κευνσιανισμος –που ως εργαλείο είναι αυτός που «χρηματοδότησε» την μεταπολεμική ανασυγκρότηση της Ευρώπης, αλλά και την ανάπτυξη της στις δεκαετίες του 60 και του 70, και που ως «εργαλείο» έστησε και την Γερμάνια στην θέση της Δεσπόζουσας Δύναμης-, Καταργείται.
Η «Ένωση» Καταργεί την Μακροοικονομία, και όλα τα εργαλεία της και τις εφαρμογές που εξασφάλιζαν πραγματική ανάπτυξη και (καθώς η συμμετοχή στην ανάπτυξη είναι «πολιτικό θέμα»…) τίς δυνατότητες βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των Λαών.
Η «Ένωση» θεσμοθετεί τα πάντα στα πλαίσια της Μικροοικονομίας
Ο Αυλητής του παραμυθιού παίζει ότι δεν «υπάρχουν λεφτόδενδρα», οι «μη ειδικοί» (τσιμπάνε) και το αποδέχονται, αφού αυτό ισχύει στην προσωπική ζωή και στον κόσμο του νοικοκύρη.
-Φυσικά «λεφτόδενδρα» υπάρχουν και ο Κευνσιανισμος συνεχίζεται πχ με την μορφή ΕΣΠΑ και «ευρωπαϊκών προγραμμάτων», που κάνεις δεν τα Χρωστάει. Είναι χρήσιμα εργαλεία για να επιβάλουν τα μοντέλα που θέλει η ΕΕ σε κάθε Κρατος-Μελος… (…Η «Διεθνής κατανομή έργου/εργασίας από υπερεθνικά κέντρα αποφάσεων» ως ανέφερε . ενημέρωνε/δίδασκε, ο Ανδρέας Παπανδρέου). Όμως, η προπαγάνδα αφήνει να διαχέεται η πλάνη ότι πρόκειται για δανεια, ή ότι οι πλούσια ΕΕ εν την μεγαθυμία της μας χαρίζει χρήμα. Κάτι που προσδίδει δύναμη εξουσίας στην ΕΕ και αναντίρρητης αποδοχής στις θελήσεις της.
Δεν πρέπει να μας διαφύγει ότι καταργώντας τον Κευνσιανισμο:
(α) η «Ένωση» μεγιστοποιεί την δυνατότητα της επιδίωξης κέρδους μεσα από την χρηματοοικονομική Οικονομία και όχι μέσα από την πραγματική Οικονομία, με συνέπεια…
(β) να αποχωρούν Κεφάλαια από την πραγματική οικονομία και να δημιουργείται από-επένδυση στην παραγωγική οικονομία, ενώ…
(γ) ταυτόχρονα πραγματοποιούνται κέρδη και καταγράφονται οικονομικά μεγέθη ανάπτυξης (Ονομαστικά), που δεν αντιστοιχούν σε πραγματικό ΑΕΠ που είναι αυτό -το πραγματικό ΑΕΠ- που εχει σχέση με το επίπεδο και κυρίως την ποιότητα της ζωής των Λαών.
Ως αποτέλεσμα, οι Κυβερνήσεις βλέπουν τους (στατιστικούς) «δείκτες» να πηγαίνουν καλά, και τους ανακοινώνουν σε Λαούς των οποίων η πραγματικότητα είναι άσχημη και συνεχώς επιδεινώνεται.
Μεσα από την Κατάργηση του Κευνσιανισμου η «Ένωση» καταργεί το Κράτος ως δημιουργό παραγωγής Δημόσιου Αγαθού για το οποίο δεν θα είχε ενδιαφέρον να ασχοληθεί ούτε η ιδια η «αγορά», αλλά ούτε και η Κοινωνία θα είχε την δυνατότητα να το αποκτήσει επι πληρωμή.
Η αποχώρηση του Κράτους από την Δημιουργία/Παραγωγή Δημόσιου Αγαθού (Δωρεάν για τον Λαό) επιδεινώνει το επίπεδο και την ποιότητα ζωής των λαών.
Αυτό είναι και χαρακτηριστικό της Δυτικής «κουλτούρας» που αντιλαμβάνεται τα πάντα ως συναλλαγή ή έστω ανταλλαγή, και δεν εχει αντίληψη της έννοιας της Δωρεάς, που είναι έννοια και πράξη πολιτισμού.
Σωρευτικά υπάρχει ακόμα μια διαπίστωση : Σαν αποτέλεσμα ολων αυτών, συντελείται μια αναδιανομή του πλούτου από τους πολλούς στους λίγους, παράγονται νέες κοινωνικές ανισότητες και οξύνονται οι παλιές…
Μήπως στο στήσιμο όλης αυτής της δυναμικής, στοιχειοθετείται «ενδεχόμενος δόλος»..
Σωρευτικά επίσης, συνάγεται ότι η κατάργηση του Κευνσιανισμου στέρησε από την Ευρώπη ένα Μακροοικονομικό Εργαλείο το οποίο στήριξε και πέτυχε στα Ευρωπαϊκά Κράτη -με προεξέχουσα την Γερμάνια- ανάπτυξη, πολιτική σταθερότητα και (σχετική πάντα) κοινωνική Δικαιοσύνη, με συνεχή βελτίωση επιπέδου και περιεχομένου ζωής.
–Το Κευνσιανικό Χρήμα -με κυρίαρχο παράδειγμα το $$$$ είναι Αναπτυξιακό Χρήμα. Το Ευρώ είναι Χρεωστικό Χρήμα. Δημιουργεί Χρέος, ύφεση, πολιτική αστάθεια, κοινωνική αδικία, και συνεχή επιδείνωση στην ζωή των λαών.
Το 60% του Μάαστριχτ ως «ενέδρα» στην Ευρώπη
Η συνθήκη του Μάαστριχτ ορίζει (και αυτό εντελώς αυθαίρετα) ότι το Συνολικό Δημόσιο Χρέος (από γενέσεως Κόσμου) των Κρατών μελών, δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το 60% του ΑΕΠ τους. Αυτά είναι νέα μαθηματικά φυσικά, καθώς στο συγκεκριμένο κλάσμα ο Αριθμητής και ο παρονομαστής μετρούν δυο διαφορετικές χρονικές οντότητες. Η μια το εκάστοτε σήμερα και η άλλη το Κέρασμα που έγινε στον Απόστολο Παύλο από τους Αθηναίους όταν μίλησε στην Πνύκα. Αφήνω έξω την χρηματοδότηση του Παρθενώνα από τον Περικλή, ή του Ολυμπιείου από τον Πεισίστρατο.
Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι με την ένταξη μιας Χώρας Κρατους-Μελους στο Ευρώ, μετατρέπεται σε Ευρώ όχι μόνο το εξωτερικό χρέος μιας Χώρας, αλλά και το Κευνσιανο Χρήμα από καταβολής ύπαρξής της. Με τον τρόπο αυτό το λογιστικό Δημόσιο Χρέος —(που δεν οφειλετο- εδώ είναι και ο Καφές του Αποστόλου Παύλου για την Ελλάδα και κάτι έξοδα του Ναπολέοντα για καινούργια στολή…που τα εχει βρει μπροστά του ο Μακρόν και αλλάζει πρωθυπουργούς)— και το Πραγματικό Δημόσιο Χρέος (που οφείλεται), συγχωνεύονται… και γίνονται (κατά το Μάαστριχτ πάντα) ένα Δημόσιο Χρέος το οποίο ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ. Σε ποιούς (Θα ρωτούσε ενιστάμενος ο Κευνς) ? Μα σε αυτούς που δανείζουν, στις αγορές (Θα απαντούσε Ο Σόιμπλε) . Με την συγχώνευση Κευνσιανου Χρέους και πραγματικού χρέους δημιουργείται τεχνητά ένα μέγεθος δημοσίου Χρέους που δεν θα οφειλετο.
Το Μάαστριχτ, αφού «φτιάξει» με αυτό τον τρόπο ένα Τεράστιο Δημόσιο Χρέος για κάθε ‘κράτος–μέλος’, απαιτεί από τα Κράτη Μέλη -που μέχρι το σημείο αυτό δεν είχαν δανειστές για το Κευνσιανο μέρος του Χρέους- , να τους αναζητήσουν, να τους δημιουργήσουν, και να συνάψουν συμβάσεις με αυτούς τους εφευρεθέντες Δανειστές, συμβάσεις που δημιουργούν έννομες απαιτήσεις εις βάρος των Κρατών μελών.
Επίσης το αυθαίρετο κριτήριο του 60% δίνει το δικαίωμα στην «Ένωση» να αξιολογήσει ένα Δημόσιο Χρέος ως «Μη Βιώσιμο» και να απαιτήσει την εκποίηση Δημόσιας και Ιδιωτικής περιουσίας και με τον τρόπο αυτό να γίνει η αρπαγή του πλούτου που ένα Κρατος-Μελος έχτισε για αιώνες. (πχ Οι Σιδηρόδρομοι του Τρικούπη)
Η Ελλάδα αποτελεί απόλυτα δείγμα -Case Study- αυτού που συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Και μπορεί η Ελλάδα να νοιάζει μόνο εμάς που την αγαπάμε, και για άλλους να είναι αναλώσιμη. Όμως εδώ δεν αναλύσαμε την Ελλάδα στην «Ένωση», αλλά την Ευρώπη ως «Ένωση» και όχι ως Ομοσπονδία, και εντοπίσαμε τα στοιχεία αυτοπαγίδευσης και αυτοϋπονόμευσής της.
Η «Ένωση» του Μάαστριχτ και του Ευρώ υπάρχει ως αγορά που Δημιουργεί Χρέος και όχι ανάπτυξη. Η συνεχής απορρόφηση πόρων από τεχνητό χρέος που σε μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία δεν θα υπήρχε, παράγει μια συνεχή «Κρίση» στην «Ένωση» και μια συνεχή αναδιανομή της Οικονομίας από την Πραγματική στην Χρηματοοικονομική και του οικονομικού μεγέθους από τους πολλούς στους λίγους. Αυτό όμως θέτει θέμα χρόνου μέχρι το σημείο που στην πραγματική Οικονομία δεν θα εχει μείνει τίποτα για να μεταφερθεί στην Χρηματοοικονομική, και να μην εχει μείνει τίποτα στους πολλούς για να μεταφερθεί στους λίγους.
Μπορεί το Μαρτύριο του Σίσυφου να αποτελεί και τον σκοπό των σχεδιασμών των Εργαλείων της «Ένωσης» για ύπαρξη ενός «αειφόρου» μηχανισμού αναδιανομής και όξυνσης ανισοτήτων.
Η «Ένωση», η Γερμάνια, με το συνολικό «στήσιμο» που διαμόρφωσαν στην Ευρώπη την αυτοπαγίδευσαν και την αυτουπονόμευσαν στο να παράγει μόνη της «Κρίση» για τον Εαυτό της.
Το Πολιτικό διακύβευμα
Το Πολιτικό διακύβευμα για τις εκλογές στην Γερμανία, είναι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο αυτού που αρθρώνουν τα κόμματα, οι υποψήφιοι, και ο Διεθνής Τύπος.
Και τούτο γιατί η κατάσταση στην Γερμανία δεν εχει τις ρίζες της στις παραμέτρους που διατυπώνει η προεκλογική αντιπαράθεση. Η κατάσταση στην Γερμανία, είναι αποτέλεσμα της βαθύτερης Κρίσης της Ευρώπης και των παραμέτρων αυτοπαγίδευσης που η «Ένωση» έστησε.
Το βασικό πολιτικό διακύβευμα της Γερμανίας, είναι το ουσιαστικό διακύβευμα όλης της Ευρώπης: «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία» με όλες τις δυνατότητες ανάπτυξης και κοινωνικής Δικαιοσύνης που εχει μια Ομοσπονδιακή Οργάνωση, ή μια συνεχής κρίση και παρακμή.
Ανδρέας Αθηναίος
Πηγή: naftemporiki.gr
