Μια ιστορία , μισό πραγματική, μισό γυρνάμενη μες στο μυαλό, γεμάτη με την μαγεία της χριστουγεννιάτικης νύχτας, μιας νύχτας γιομάτης θαύματα, σπαρμένης μάγια, σας διηγούμαι με πραγματικά γεγονότα, που θα μοιάζουν μυθοπλασία, σε όποιον δεν πιστεύει στα θαύματα.
Τα θαύματα γινόταν , και συνεχίζονται να γίνονται , σε όποιον πιστεύει σε αυτά.
Μια θαυμάσια μικρή αληθινή ιστορία θα σας διηγηθώ που μου συνέβη στο βράδυ των Χριστουγέννων, στο ιστορικό μπαρ της πόλης μας, τα Χανιά, πια «Fagottο» – φαγκότο-, που δείχνει ότι η ανθρωπιά, η φιλευσπλαχνία, η αλληλοβοήθεια και το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον πλησίον, το συνάνθρωπο, και περισσότερο για τον πάσχοντα συνάνθρωπο δεν έπαψαν να υπάρχουν, και σε πείσμα της πεζής και υλιστικής εποχής, συνεχίζουν να υπάρχουν, και να εκδηλώνονται , σαν φλόγες ζωηρές, μέσα σε ένα πηκτό σκοτάδι που μας κυκλώνει από παντού.
Κάποια στιγμιαία μου ζαλάδα, ίσως κάποιο παραπάτημα με έκαναν να χάσω την ισορροπία μου , από το τελευταίο σκαλί, στην εσωτερική σκάλα, που οδηγεί στην τουαλέτα, για όσους δεν γνωρίζουν την διαρρύθμιση του χώρου, και να κανω μια πολύ άσχημη πτώση, ενώ το μπαρ ήταν ασφυκτικά γεμάτο από θαμώνες που εκτιμούν την τζαζ, και όχι μόνο μουσική του.
Ένας εκκωφαντικός θόρυβος, ακούστηκε, κατά την πτώση μου.
Μέτρησα τα αρκετά σκαλιά κουτρουβαλώντας , έως να σωριαστώ στο παγωμένο πάτωμα σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, αλλά αμέσως μετά, άρχισα να μετρώ αντίστροφα, μέτρησα την φιλαλληλία, την ανθρωπιά, την αμέριστη συμπαράσταση, και άλλα ενδιαφέροντα, και ουσιαστικά, που μοιράζομαι μαζί σας, και τελικά η αρχική μου πτώση, μεταλλάχτηκε σε μια πτήση, ανάταση ψυχική, και η νύχτα αναπάντεχα μύρισε γιασεμί.
Η συνέχεια, για όποιον θέλει να διαβάσει λεπτομέρειες στο παρακάτω BLOG
