Ο Ερντογάν σκοπεύει να «πατήσει πόδι» σε εκείνες τις περιοχές του κόσμου που θεωρεί πώς ιστορικά «συνδέονται» με τα συμφέροντα της σύγχρονης Τουρκίας
Δηλώνει «αφεντικό» της νέας Συρίας, είναι παρών στη Λιβύη, στο βόρειο Ιράκ, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και σε πολλές αφρικανικές χώρες. Αγνοεί το διεθνές δίκαιο , θέλει να αναθεωρήσει τη Συνθήκη της Λωζάνης, καταστρατηγεί το δίκαιο της θάλασσας και με την λεγόμενη «Γαλάζια Πατρίδα» προσπαθεί να επιβάλει την επεκτατική πολιτική της Άγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Ο λόγος για τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν και τις οθωμανικές αναμνήσεις του που υποδηλώνουν μια «αυτοκρατορική» νεο-Οθωμανική εξωτερική πολιτική για την Τουρκία.
Σκοπεύει δηλαδή, να «πατήσει πόδι» σε εκείνες τις περιοχές του κόσμου που θεωρεί πώς ιστορικά «συνδέονται» με τα συμφέροντα της σύγχρονης Τουρκίας. Προσπαθεί να επεκτείνει την επιρροή του εκμεταλλευόμενος τα όποια κενά ισχύος ή κατευνασμού διαβλέπει στον «αντίπαλο». Με την τακτική της «φινλανδοποίησης», ώστε οι γειτονικές χώρες να σκέφτονται πρώτα πώς θα αντιδράσουν οι Τούρκοι, πριν θελήσουν να ασκήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα.
«Περιορισμός του Ιράν»
Στηρίζοντας ο Ερντογάν τους τζιχαντιστές να ανατρέψουν το καθεστώς Ασαντ στη Συρία έδρασε με αντικουρδικούς, αλλά και αντιιρανικούς στόχους. Θέλοντας να πείσει τους Αμερικανούς να εγκαταλείψουν κάθε ιδέα ίδρυσης «Κουρδικού κράτους» με αντάλλαγμα την ήττα του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης.
Ανάμεσα στην Τουρκία και το Ιράν, υπήρχε πάντα μια σχέση αγάπης και μίσους.
Τον τελευταίο καιρό όλες οι ιρανικές εφημερίδες έχουν βάλει στο στόχαστρο την Τουρκία, καταλαβαίνουν ότι η Άγκυρα έχει αφαιρέσει χώρο από την Τεχεράνη στην περιοχή, περιθωριοποιώντας το Ιράν. Η Τουρκία είναι άλλωστε εκπρόσωπος ενός σουνιτικού κόσμου, που εξακολουθεί να είναι στραμμένος στον δυτικό κόσμο, ενώ το Ιράν είναι εκφραστής του σιιτικού Ισλάμ. Είναι οι δύο μεγάλοι περιφερειακοί ανταγωνιστές,αλλά η Αγκυρα τείνει να καθιερωθεί ως βασικός παίκτης στην περιοχή. Ο περιορισμός του Ιράν από την Τουρκία είναι επίσης θετικός για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Θέλει δηλαδή ο Τούρκος πρόεδρος να δείξει πώς έχει κοινά συμφέροντα με τους Αμερικανούς. Κάτι που αναγνώρισε μετά πολλών επαίνων στον Ερντογάν, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.
Οι σχέσεις του Τούρκου προέδρου με το Ισραήλ επίσης, μπορεί να είναι στο χειρότερο σημείο λόγω του πολέμου στη Γάζα, αλλά μένει να επανακαθοριστούν, μόλις τελειώσει ο πόλεμος και ξεχαστούν οι σφαγές.
Το Ισραήλ βρίσκεται πλέον ουσιαστικά στα σύνορα με την …Τουρκία, στο συριακό έδαφος. Αλλά πολύ δύσκολα θα έρθουν ποτέ σε ανοιχτή σύγκρουση, αφού ιστορικά και οι δυο χώρες είναι φιλοδυτικοί προμαχώνες. Θα βρουν τις ισορροπίες τους, ακόμα κι αν οι σχέσεις μεταξύ τους είναι σχεδόν, εμπόλεμες.
Σε αυτή τη δράση 360 μοιρών, ο Ερντογάν δεν θα ξεχάσει τη Ρωσία, ειδικά καθώς η Μόσχα άφησε ουσιαστικά την Τουρκία να κάνει τα δικά της στη Συρία, θεωρώντας ότι η Αγκυρα θα παίξει ρόλο μεσολαβητή στις διαπραγματεύσεις για τη σύγκρουση στην Ουκρανία.
Πριν από τον Ερντογάν, η εξωτερική πολιτική της Αγκυρας ήταν προσανατολισμένη μόνο σε έναν άξονα- προς τη Δύση.
Η αρχή του Μουσταφά Κεμάλ ότι «ο φίλος του Τούρκου είναι μόνο Τούρκος» ήταν ισχυρή. Όχι πια.
Ο Ερντογάν έχει αλλάξει αυτόν τον τρόπο σκέψης. Γιατί η ίδια η γεωπολιτική θέση της Τουρκίας, έχει αλλάξει…
Πηγή:naftemporiki.gr
