Οσες (ελάχιστες) φορές έτυχε να βρεθούν στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής δεν αντάλλαξαν ούτε βλέμμα. Μπορεί ενίοτε στην πολιτική τα μίση και τα πάθη να υποχωρούν με τον καιρό, ωστόσο στην περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Αλέξη Τσίπρα συμβαίνει το αντίθετο.
Η ομοβροντία πυρών που έχει εξαπολύσει η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας με βαριές προσωπικές αιχμές κατά του πρώην πρωθυπουργού ίσως είναι μόνο η αρχή ενός ανελέητου πολέμου εναντίον του και συμπυκνώνει τα αισθήματα μιας προβληματικής πολιτικής συνύπαρξης από τη γέννησή της – από τότε που ο κ. Τσίπρας αποφάσισε «να βάλει στο παιχνίδι» τη δυναμική και φιλόδοξη πολιτικό: «Αν θέλω να τους τρελάνω όλους, θα κάνω εσένα Πρόεδρο της Βουλής» της είχε πει όταν προετοίμαζε το κυβερνητικό σχήμα της «πρώτη φορά Αριστεράς». Και την έκανε.
Ηταν ο μόνος τρόπος άλλωστε που, όπως πιθανότατα πίστευε, θα μπορούσε να απαλλαγεί από την «επίμονη και φορτική Ζωή». Επεσε όμως έξω.
Η κυρία Κωνσταντοπούλου ως Πρόεδρος της Βουλής τού έκανε τον βίο αβίωτο, φέρνοντας τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, αρθρώνοντας τον δικό της λόγο και χαράσσοντας τη δική της «πρωθυπουργική ατζέντα» (όπως στην περίπτωση της άρνησης του δημόσιου χρέους), αμφισβητώντας στην πράξη κυβερνητικές επιλογές και κατευθύνσεις του κ. Τσίπρα, ο οποίος θα διαπιστώσει εν τέλει τη «θεσμική δυσαρμονία» που υπήρχε ανάμεσα στον πρωθυπουργό και στον τρίτο τη τάξει πολιτειακό παράγοντα της χώρας («Είσαι Πρόεδρος της Βουλής και όχι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης» φέρεται να της είχε πει).
Ηταν μια επιλογή για την οποία μετάνιωσε οικτρά και κάποιες φορές δεν έκρυψε την ενόχλησή του, όπως όταν χρειάστηκε να την επιπλήξει επειδή υιοθέτησε αίτημα των προφυλακισμένων χρυσαυγιτών για ονομαστική ψηφοφορία σε νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση τον Μάρτιο του 2015.
Η μνημονιακή μετάλλαξη
Η μετωπική σύγκρουση θα έρθει την περίοδο του δημοψηφίσματος του Ιουλίου 2015, όταν το «όχι» μετατράπηκε σε «ναι» στο τρίτο μνημόνιο.
Η «βίαιη ωρίμαση» του ΣΥΡΙΖΑ και η μνημονιακή μετάλλαξή του θα προσκρούσουν στη σθεναρή αντίδρασή της. Το βράδυ της 10ης Ιουλίου 2015 οι Νίκος Βούτσης, Νίκος Φίλης, Δημήτρης Τζανακόπουλος, Χρήστος Μαντάς και Γιάννης Μπαλάφας θα «μπουκάρουν» στο γραφείο της στη Βουλή διαμαρτυρόμενοι για τις διαρκείς διαδικαστικές κωλυσιεργίες εκ μέρους της στην ψήφιση της εξουσιοδότησης προς τον πρωθυπουργό για να διαπραγματευθεί με τους θεσμούς (η ίδια έχει κατηγορήσει τον κ. Φίλη ότι την είχε απειλήσει πως «θα την τελειώσει»), ενώ τη δραματική νύχτα της 14ης Αυγούστου η χαώδης διάσταση θα κορυφωθεί όταν η κυρία Κωνσταντοπούλου προσπάθησε να αποτρέψει την ψήφιση του μνημονίου καθυστερώντας με κάθε τρόπο τη συνεδρίαση. Ηταν η δική της «ηρωική έξοδος».
Τα χρόνια πέρασαν και ο καθένας τους πήρε τον δρόμο του. Ομως τίποτα δεν ξεχάστηκε, τουλάχιστον από την πλευρά της. Η επιχειρούμενη «επιστροφή» του κ. Τσίπρα ξύπνησε μνήμες του παρελθόντος και η άσπονδη εχθρός του «πήρε τ’ όπλο της»: «Ξέρω ότι δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί μαζί μου γιατί γνωρίζω πολύ καλά την προδοσία που διέπραξε» έχει πει, κατακεραυνώνοντάς τον ότι «δεν έχει εμφανιστεί στη Βουλή τα τελευταία δύο χρόνια και δεν έχει κάνει καμία ομιλία, αλλά εισπράττει κανονικά την αποζημίωση» και πως «όταν λέει ότι του λείπει η πολιτική, εννοεί ότι του λείπουν τα φράγκα της εξουσίας, τα οποία αγάπησε τόσο πολύ», προτρέποντάς τον «να μείνει στο λαγούμι του».
Η αλήθεια είναι ότι ένα κόμμα Τσίπρα απειλεί να «κόψει» από την Πλεύση Ελευθερίας (όπως άλλωστε και σε πολλαπλάσιο βαθμό τυχόν κόμμα Καρυστιανού) και αυτός είναι ένας λόγος ο οποίος ερμηνεύει την έκρηξή της. Είναι όμως ο μόνος; «Ηταν πουλημένος από την αρχή και μας κορόιδεψε όλους» πιστεύει η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας.
Μπορεί κάποτε να περίσσευαν τα χαμόγελα μεταξύ τους στις εκδηλώσεις στο Πάρκο Ελευθερίας έξω από το κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ και οι αγκαλιές κατά την εκλογή της ως Προέδρου της Βουλής, όμως στην πραγματικότητα μάλλον επρόκειτο για μια ιδιότυπη αναγκαστική συγκατοίκηση.
Από την εποχή που ήταν φοιτητές, επέλεγαν διαφορετικούς δρόμους – ο μεν κ. Τσίπρας στη συνδικαλιστική παράταξη του «Εγκέλαδου» στο ΕΜΠ, η δε κυρία Κωνσταντοπούλου σε αυτόνομα εναλλακτικά ριζοσπαστικά σχήματα της Νομικής, με τις όποιες προσπάθειες «κοινής περπατησιάς» των μικρών ανεξάρτητων φοιτητικών σχημάτων να προσκρούουν στην άρνησή της να τεθεί κάτω από οποιαδήποτε «ομπρέλα». Οπως λέει άλλωστε η ίδια, είναι «εκ πεποιθήσεως ανένταχτη».
Δεν υπήρξε μέλος ούτε του ΣΥΝ ούτε του ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο αφού εξελέγη βουλευτής του το 2012 στην Α’ Αθηνών. Θα αναλάβει τον Τομέα Δικαιοσύνης του κόμματος και θα διαπρέψει στις κοινοβουλευτικές «μάχες», όπως στην Προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ το 2013, όπου θα κυριαρχήσουν το συγκρουσιακό στοιχείο και οι βασανιστικές πρακτικές της δυναμικής δικηγόρου προς τους μάρτυρες («Θηλυκό Ιαβέρη» την είχε αποκαλέσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος). Καβαλώντας το κύμα του αντιμνημονιακού αγώνα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015.
Η Προεδρία της Βουλής
Ο κ. Τσίπρας προτείνει στην κυρία Κωνσταντοπούλου το (υπερ)υπουργείο Εσωτερικών, αλλά εκείνη αρνείται. Για το υπουργείο Δικαιοσύνης ούτε συζήτηση – πηγές που έζησαν εκείνα τα γεγονότα υποστηρίζουν ότι ένας λόγος για τον οποίο η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν έγινε υπουργός Δικαιοσύνης ήταν το βέτο που είχαν θέσει κύκλοι του δικαστικού χώρου με καραμανλικές αναφορές, ενώ και στον ΣΥΡΙΖΑ διατηρούσαν σοβαρές επιφυλάξεις. Ηταν άλλωστε τότε σε εξέλιξη το φλερτ του κ. Τσίπρα με την καραμανλική Δεξιά, κάτι που πιστοποιήθηκε με την ανάδειξη του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Η αρχική σκέψη του τότε πρωθυπουργού ήταν να προτείνει τον έμπειρο κ. Βούτση για Πρόεδρο της Βουλής. Η κυρία Κωνσταντοπούλου θα του προτείνει τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Τελικά θα επιλέξει την ίδια, υποτιμώντας, όπως του προσάπτουν, τον ρόλο του Προέδρου της Βουλής.
«Η επιλογή μου για την Προεδρία της Βουλής ήταν ο τρόπος που απεργάστηκε ο Αλ. Τσίπρας προκειμένου να εξασφαλίσει ότι δεν θα αναλάμβανα το υπουργείο Δικαιοσύνης» έχει δηλώσει η κυρία Κωνσταντοπούλου.
Ομως υπήρχε και ένας ακόμα λόγος: κάνοντάς την Πρόεδρο της Βουλής απέφευγε να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον πατέρα της Νίκο Κωνσταντόπουλο, όπως κάποιοι εισηγούντο, και έτσι να μην τιναχτεί στον αέρα η στρατηγική προσεταιρισμού του καραμανλικού χώρου.
Κάποιοι πιστεύουν ότι πίσω από τη σφοδρή επίθεση της κυρίας Κωνσταντοπούλου δεν είναι μόνο ο φόβος τυχόν διαρροών προς πιθανό κόμμα Τσίπρα, αλλά και η προβολή ενός πολιτικού «κοντράστ» (ή ακόμα και ένα ανομολόγητο αίσθημα «πολιτικής εκδίκησης») με τον άνθρωπο που για την ίδια συμβολίζει την «προδοσία της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού» και με την προσδοκία να καταστεί ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια του κ. Τσίπρα να φιλοτεχνήσει ένα νέο προφίλ ώστε να «επανασυστηθεί» στην ελληνική κοινωνία.
