Μέσα στη ραστώνη του δεκαπενταύγουστου, η κατακαημένη Ελλάδα βρήκε φλέγον θέμα για να ασχολείται και για να ξεχάσει τη φλεγόμενη ζωή της: την κατακεφαλιά που έδωσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στον συμπαίκτη του στην Εθνική μπάσκετ Γιαννούλη Λαρεντζάκη. Αυτό συνέβη όχι στο άδυτο των αποδυτηρίων, αλλά σε δημόσια θέα, την ώρα που οι διεθνείς μαζεύονταν στο κέντρο του γηπέδου για να ευχαριστήσουν το κοινό που τους συμπαραστάθηκε στον φιλικό αγώνα με το Μαυροβούνιο την περασμένη Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη.
Παρ’ όλο που η σφαλιάρα ήταν γερή και η εικόνα αποκρουστική στα μάτια των ανίδεων και των ακοίμητων, το βίντεο (που φυσικά έγινε viral) αγνοήθηκε από το σύνολο των ειδησεογραφικών μέσων. Ο λόγος ήταν απλός. Όλοι ανεξαιρέτως οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το μπάσκετ γνωρίζουν καλά την αδελφική φιλία που συνδέει τους δύο αθλητές, οι οποίοι είναι συνομήλικοι, μεγάλωσαν μαζί, πήγαν στο ίδιο σχολείο (όπως και ο μεγαλύτερος αδελφός του Γιάννη, Θανάσης, έμαθαν μπάσκετ στα ίδια ανοιχτά γήπεδα και υπήρξαν συμπαίκτες σε όλες τις Εθνικές ομάδες από το 2013 κιόλας.
Γνωρίζουν επίσης ότι η μεταξύ τους σχέση διέπεται από το δόγμα «τα παιδία παίζει», με καλαμπούρια που συχνά είναι άγαρμπα, όπως η …πολύκροτη καρπαζιά του Γιάννη στον Γιαννούλη. Προσθέτω ότι ο Λαρεντζάκης είναι σεσημασμένος και αδιόρθωτος πλακατζής.
Όποιος επιμένει να αμφισβητεί δεν έχει παρά αν διαβάσει τη συνέντευξη που μου έδωσε ο Λαρεντζάκης και δημοσιεύτηκε στο Documento μόλις την περασμένη Κυριακή: «Είναι πολύ όμορφο αυτό που ζούμε κάθε καλοκαίρι. Η συμμετοχή στην Εθνική μού δίνει την ευκαιρία να περάσω είκοσι μέρες δίπλα σε παιδιά όπως ο Γιάννης και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, που τους ξέρω από τότε που πηγαίναμε στο σχολείο. Η χημεία είναι τρομερή. Για μένα που είμαι και λίγο ρομαντικός, η ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων είναι ό,τι καλύτερο». Η συνομιλία προηγήθηκε του περιστατικού, αλλά η ουσία δεν αλλάζει.
Γρήγορα κυκλοφόρησε και δεύτερο βίντεο, τραβηγμένο από διαφορετική γωνία, που διαλύει τις όποιες αμφιβολίες. Σε αυτό εμφανίζεται ο… καρπαζωμένος να ξεκαρδίζεται στα γέλια, όπως και οι περισσότεροι από τους συμπαίκτες που τον περιστοιχίζουν (Παπανικολάου, Ντόρσεϊ κ.α.). Είναι ολοφάνερο, ότι πρόκειται για αστεϊσμό. Αν και, με το βαρύ κι ασήκωτο χέρι που έχει ο Γιάννης, δεν είναι να αστειεύεται κανείς.
Στο μεταξύ, ωστόσο, ξέσπασε σάλος. «Να αποκλειστεί αμέσως ο δράστης από την Εθνική», απαιτούσαν οι θεματοφύλακες της ηθικής, που γουστάρουν εθνικές ντροπές τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους όταν πρόκειται για εθνικές ομάδες. «Να δοθούν δημόσια εξηγήσεις», ξεσπάθωσαν οι πιο ψύχραιμοι. Το πρόβλημα δεν είναι οι καλοπροαίρετοι, ούτε εκείνοι που είδαν την βίαιη εικόνα και τη θεώρησαν ευθεία επίθεση συμπαίκτη προς συμπαίκτη. Το πρόβλημα είναι οι άλλοι. Οι φασίστες και οι φαιοχίτωνες. Οι χρυσαυγίτες και οι κασιδιαρικοί. Οι ρατσιστές και οι χιτλερικοί.
Όλοι αυτοί που κρύβονταν στις σκοτεινές γωνίες και περίμεναν μισή αφορμή για να ξιφουλκήσουν ενάντια «στον Νιγηριανό» , που έχει το θράσος να είναι όχι μόνο ίνδαλμα για σύσσωμη την ελληνική κοινωνία, όχι μόνο ενάρετος, εργατικός, επιτυχημένος, έξυπνος, πλούσιος και όμορφος, αλλά και μαύρος. Και Έλληνας, ντυμένος με τη φανέλα τη στολισμένη με γαλανόλευκη εθνόσημο. Μία ζωντανή μουτζούρα μέσα στα μούτρα των νοσταλγών των Ες-Ες. «Ο Ακενοτούμπο, γεννημένος κάπου στην Αφρική», που λέει και ο Άδωνης.
Ο βόθρος ξεχείλισε και τα λύματα πλημμύρισαν τον τόπο. «Έτσι κάνουν οι πίθηκοι». «Τo έχουν στο αίμα τους οι νέγροι». «Αυτά γίνονται όταν βάζεις Αφρικανούς σε Ελληνική ομάδα». «Πόσο καιρό θέλουμε πολλοί εδώ μέσα να σου δώσουμε παιχνιδιάρικες σφαλιάρες επειδή έχεις καταντήσει το εθνικό πλυντήριο». «Στην ηλικία σου αν φας τέτοια φάπα μπορεί και να πεθάνεις…». «Άντε σύρε γαμ*σου ρε νεγρολάγνε». «Να πάει να γ@μηθει στην εθνική Νιγηρίας να μην σπάει τον π**τσο». «Να τον στείλουμε πίσω στην Αφρική». «Να δω τώρα ποιοι θα τρέξουν να δικαιολογήσουν τον αράπη». «Με ποιο δικαίωμα ο καραγκιόζης σήκωσε χέρι, μάθαμε;» «Κλασσικός νέγρος». «Δεν σας φοβόμαστε και δεν κρυβόμαστε από εσάς κουμούνια». Άσχετο το τελευταίο, αλλά πάει με όλα, άμα το μυαλό σου είναι θολό, πω πω πω πω, πω πω πω πω.
Και αμέτρητα άλλα τέτοια και πολύ πολύ χειρότερα, να μη προλαβαίνεις να γεμίζεις τον κουβά με ξερατά. Τα παραπάνω εμέσματα δεν είναι παρά μία ανθολογία των μηνυμάτων που γράφτηκαν (μοναχά) κάτω από δικές μου αναρτήσεις στο άλλοτε Twitter, παρ’ όλο που έχω μπλοκάρει ακούραστα χιλιάδες από δαύτους. Παραέξω, και ιδίως στην αρένα του Facebook διστάζω να κοιτάξω, γιατί φοβάμαι ότι θα πάθουν καμία μόλυνση οι αμφιβληστροειδείς μου. Όλα ανώνυμα, φυσικά.
Προσωπικά έστειλα ορισμένους πακέτο στη δίωξη για παραβάσεις του έρμου του αντιρατσιστικού, κρατάω και τα στοιχεία τους σε έναν ογκώδη φάκελο για να τα έχω πρόχειρα, αλλά, επειδή η Ελλάδα είναι αυτή που είναι και επειδή η αστυνομία είναι αυτή που είναι, δεν έχω ψευδαισθήσεις. Κανένας δεν πρόκειται να ενοχλήσει κανέναν. Εκτός αν θελήσουν οι μπάτσοι να πάρουν ένα τηλεφωνάκι για να τους πριν «μπράβο».
Εμένα βέβαια, που έκανα το λάθος να επισημάνω ότι τα φασιστάκια βγήκαν από τις τρύπες του πριν ακόμα ξεκοκκινίσει ο σβέρκος του Λαρεντζάκη, με είπαν εθνικό πλυντήριο, μου έγραψαν ότι παίρνω πίπες από τους Αντετοκούνμπο και είμαι στρακιπού, με αποκάλεσαν πουτ@ν@ς γιο και @ρχίδι και νούμερο και κερατά και τρύπιο, κάποιος μου έκανε και ψυχανάλυση, ότι γουστάρω λέει ταπείνωση διότι είναι λέει αναγκαία συνθήκη επιβίωσης για τους δημοσιογράφους.
Κάποιος με ρώτησε στο Χ αν θα μου άρεσε να ζω σε έναν άγιο Παντελεήμονα γεμάτο με «σκατόμαυρους». Του απάντησα ότι «ασφαλώς ναι» και ότι με ενοχλούν μόνο οι σκατορατσιστές σκατοέλληνες. «Ο λάθρο που τον κάνατε Έλληνα χόρτασε ψωμί, χρήμα και δόξα και τώρα θέλει να μας γ@μήσει ενώ εσείς τον χειροκροτάτε», μου έγραψε ένας. Τα ίδια τρωκτικά βγαίνουν από τις ίδιες τρύπες και κάθε φορά που ο εξαίρετος Εμμανουήλ Καραλής καταρρίπτει ρεκόρ στο επί κοντώ, όπου είναι ο τέταρτος καλύτερος αθλητής της Ιστορίας. Διότι, επιμένουν, σε άπταιστα κεφαλαία με αρχαιοελληνική περικεφαλαία, «δεν υπάρχουν μαύροι Έλληνες». Νοημοσύνη που κάνει τις αμοιβάδες να μοιάζουν ξαδέλφια του Αϊνστάιν.
Ξέρω, ξέρω τι θα πείτε. Ότι όλοι αυτοί οι άθλιοι «έχουν δυνατή φωνή και νομίζουν ότι είναι πλειοψηφία, αλλά στην πραγματικότητα είναι λίγοι». Όχι, φίλοι μου. Δεν είναι λίγοι. Μισό εκατομμύριοι συνέλληνες ψήφισαν μία εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση, παρ’ όλο που γνώριζαν ότι ήταν εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση. Δεν εξανεμίστηκαν αυτοί ούτε άλλαξαν μυαλά. Ο …ήρωάς τους, ο Κασιδιάρης, θα ξαναμπεί στη Βουλή, εάν αφεθεί να αλωνίσει. Κόμματα που πλησιάζουν το 10%, όπως του Βελόπουλου και του Νατσιού, είναι και αυτά πλημμυρισμένα από ρατσιστές και μεσαιωνιστές.
Αλλά γιατί πάμε μακριά; Το εκλογικό σώμα της Νέας Δημοκρατίας ομνύει στην ξενοφοβία και ξορκίζει τους «λάθρο» και τα «μουσλίμια», την ίδια ώρα που αποθεώνει τους γενοκτόνους του Σιωνισμού. Ανοίξτε κουβέντα για τους μαύρους ή για τους τσιγγάνους με τον κυρ Παντελή της γειτονιάς, πείτε μία καλή κουβέντα για τις σκουρόχρωμες μειονότητες και δείτε για πότε θα σας αποκαλέσουν «νεγρολάγνο» και «ισλαμολάγνο», ίσως και «στρακιπού».
Η αγαπημένη φράση του νεοέλληνα είναι: «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…». Σε αυτό το «αλλά» εγώ κατεβάζω τους διακόπτες και μπλοκάρω. Το «αλλά» είναι ο φερετζές της οπισθοδρόμησης και της μισαλλοδοξίας.
Θα πρέπει μάλλον να αποδεχθούμε, ότι μία μεγαλούτσικη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας δεν θα αποδεχθεί ποτέ ούτε τους Αντετοκούνμπο ούτε τον Καραλή ούτε κάποιον άλλον αθλητή (και μη) που έχει σκούρο δέρμα και έλκει την καταγωγή του από την Αφρική. Ο καλύτερος Έλληνας είναι μαύρος και αυτό μας χαλάει άσχημα. Εάν δεν υπήρχε Γιάννης, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε, ώστε να σηκώνει πότε πότε μπροστά μας τον καθρέφτη, να μας θυμίζει ποιοι είμαστε. Για να μη πω να μας ρίχνει και καμιά ξεγυρισμένη σφαλιάρα πότε πότε…
Πηγή: koutipandoras.gr
