Τρεις νέοι χάθηκαν λίγες μόλις ώρες μετά τον Δεκαπενταύγουστο του 2024 – Η Κρήτη δεν ξεχνά, η ελπίδα για έναν ασφαλέστερο δρόμο “ξυπνά”, αλλά η “ουσία” έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της για να τη “συναντήσουμε”.
Ήταν ξημερώματα 16 προς 17 Αυγούστου 2024 όταν η Κρήτη, αλλά και η Ελλάδα ολόκληρη “πάγωσε”, από την είδηση: τρεις νέοι άνθρωποι, γεμάτοι ζωή και όνειρα, χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή στον ΒΟΑΚ, στον κόμβο του Γαλατά στα Χανιά.
Ένα αυτοκίνητο με τέσσερις επιβάτες, από 15 έως 22 ετών, συγκρούστηκε μετωπικά με τουριστικό βαν. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή, αμείλικτη, και η τραγωδία άμεση: τρεις νέοι δεν γύρισαν ποτέ πίσω στις οικογένειες τους. Μία 22χρονη πάλεψε για μέρες στη ΜΕΘ, με ολόκληρη την Κρήτη να προσεύχεται γι’ αυτήν τότε.
Η Κρήτη σε Πένθος
Η εικόνα εκείνου του πρωινού μένει ανεξίτηλη: σειρήνες, δάκρυα, ουρές αυτοκινήτων στον ΒΟΑΚ και μια βαριά σιωπή.
Κανείς δεν μιλούσε. Όλοι κοιτούσαν με αγωνία και ψιθύριζαν μια προσευχή: «Μακάρι να μην είναι δικοί μας άνθρωποι…».
Οι οικογένειες βυθίστηκαν σε ανείπωτη οδύνη. Τρία σπίτια “σφραγίστηκαν” από σιωπή. Φίλοι, συγγενείς, συμμαθητές, όλη η κοινωνία αποχαιρέτησε τα παιδιά της. Δεν ήταν απλά «ένα ακόμα τροχαίο». Ήταν μια συλλογική πληγή.
Ένα Χρόνο Μετά – Το πρώτο μικρό “σημάδι” Ελπίδας
Ένας χρόνος πέρασε. Ο πόνος παραμένει. Κάθε Δεκαπενταύγουστο τα μάτια θα γεμίζουν ξανά δάκρυα. Όμως, υπάρχει και ένα μικρό, αλλά σημαντικό – όπως μπορεί ίσως ν’ αποδειχθεί – φως: ξεκίνησαν οι πρώτες ουσιαστικές παρεμβάσεις οδικής ασφάλειας στον ΒΟΑΚ.
Νέος ασφαλτοτάπητας, καλύτερη σήμανση, προσωρινά κολωνάκια. Μικρά βήματα για έναν δρόμο που για χρόνια χαρακτηριζόταν «δρόμος-καρμανιόλα».
Λύθηκε το πρόβλημα…; Σίγουρα ΟΧΙ
Ξεκίνησε όμως να γίνεται το πρώτο μισό – ίσως – βήμα…
Και το ερώτημα καίει:
Γιατί να χαθούν παιδιά για να γίνει το αυτονόητο;
Πόσες ψυχές χρειάζονται ακόμα για να μπει ένα τέλος στην αδιαφορία;
Η Υπόσχεση
Το φετινό αφιέρωμα δεν είναι απλά μια ανάμνηση. Είναι μια υπόσχεση μνήμης.
Ότι τα τρία νέα παιδιά δεν θα ξεχαστούν.
Ότι οι ζωές που χάθηκαν άδικα θα γίνουν ο λόγος για να σωθούν άλλες.
Ότι ο ΒΟΑΚ, επιτέλους, θα πάψει να μετρά θύματα τα επόμενα χρόνια και αυτό είναι υποχρέωση ΟΛΩΝ μα κυρίως της Πολιτείας.
Γιατί η μνήμη δεν είναι μόνο δάκρυ. Είναι και ευθύνη.
Διαβάστε ακόμη: Χανιά | Ουρές ταλαιπωρίας αλλά και ασφάλειας στο ΒΟΑΚ! Δεν υπάρχουν «ιδανικές συνθήκες» για να σωθούν ζωές… [Εικόνες]
