«Βλέπεις δυο παιδιά πάνω σε ένα ΚΑΦΑΟ; Οχι; Εδώ είμαστε!». «Οταν φτάσεις, χτύπα μου. Ελπίζω να το ακούσω». «Θα σε πάρω μόλις φτάσω…». Ολα τούς θύμιζαν χθες. Τα νέα πρόσωπα στους δρόμους, η καμπάνα της Μητρόπολης που χτυπούσε πένθιμα, το τριήμερο που ανέτειλε, τα μηνύματα στα κινητά. «Πάρε με όταν φτάσεις». Δεν γινόταν αλλιώς, οι 57 ήταν 57 από εμάς, θα μπορούσαν να είναι οι φίλοι, τα παιδιά μας, τα ανίψια μας, οι μανάδες μας, εμείς. Αυτό το τρένο, σ’ αυτή την ξέφρενη πορεία στο στέρνο της χώρας, μας είχε όλους επιβάτες. «Με τα παράθυρα φωτισμένα, σαν φιλμ που τρέχει και δείχνει εσένα», που λέει κι ο στίχος.
Τους άξιζε αυτό που έγινε χθες στο κέντρο της Αθήνας – σε όλη την Ελλάδα. Τους άξιζε αυτή η διαδήλωση-μνημόσυνο, η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία. Αν κάποιος κοίταζε από ψηλά θα έβλεπε μικρά ποταμάκια κόσμου να ξεκινούν από κάθε γειτονιά, να ρέουν αργά και να ενώνονται σε έναν κεντρικό χείμαρρο προς το Σύνταγμα. Δεν είχε ξαναδεί τόσους πεζούς η Αθήνα. Ολοι οι σταθμοί μετρό ανάβλυζαν κόσμο, παρέες εμφανίζονταν από κάθε γωνιά. Το πάρκινγκ ήταν αδύνατο ακόμη και περιφερειακά του κέντρου. Περπατούσαμε αργά αλλά σταθερά, ακολουθώντας ο ένας τον άλλον, μακρινοί συγγενείς στην ίδια κηδεία, μέχρι που η πένθιμη πομπή σταμάτησε. Η Ερμού χαμηλά, η Πατησίων, η Βασιλίσσης Σοφίας είχαν κορεστεί. Για να προσεγγίσεις το Σύνταγμα χρειαζόταν υπομονή, στοχοπροσήλωση, έξυπνους ελιγμούς. «Πάμε από το στενό», «ανέβα στο πεζοδρόμιο», «μην αφήσεις το χέρι μου». Το ορμητικό ποτάμι είχε εγκλωβιστεί και φούσκωνε. Οικογένειες με παιδιά σταματούσαν στις παρυφές του δρόμου για υποτυπώδη αυτοπροστασία. «Σηκώστε τα παιδιά ψηλά», συνέστηναν κάποιοι. Ηξεραν ότι αν συνέβαινε το παραμικρό, τα παιδιά θα ποδοπατούνταν.
Ηταν όμως συγκινητικό ότι τόσοι άνθρωποι είχαν φέρει τα παιδιά τους στη διαδήλωση. Οτι τόσοι ηλικιωμένοι είχαν κλείσει την τηλεόραση και είχαν κατέβει όπως όπως στο κέντρο. Τους έβλεπες να ξαποσταίνουν στα τραπέζια των κλειστών καφενείων. Μικροί και μεγάλοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, απλοί πολίτες, «φυσιολογικοί» άνθρωποι το θεώρησαν χθες χρέος τους να δώσουν το «παρών». Για πολλούς –φαινόταν– ήταν η πρώτη φορά που κατέβαιναν σε διαμαρτυρία. Εβγαζαν μανιωδώς φωτογραφίες και βίντεο το πλήθος, ανεβάζοντάς τα απευθείας στα σόσιαλ. «Ημουν κι εγώ εκεί», ήταν σαν να λένε.
Μακριά από την πλατεία, τα συνθήματα για «κρεμάλες» δεν έβρισκαν απήχηση. Το πλήθος χειροκροτούσε τους γονείς των θυμάτων που ακούγονταν από τα μεγάφωνα.
Οσο πιο καλά παρατηρούσες τα πρόσωπα δίπλα σου τόσο πιο παράταιρες σου φαίνονταν οι προθέσεις αποσταθεροποίησης που τους αποδίδονταν. Αν μη τι άλλο, το αντίθετο ζητούσαν: ασφάλεια, σταθερότητα, αταλάντευτη πορεία προς τη διαλεύκανση του δυστυχήματος, διάλυση κάθε υποψίας ή πρόθεσης για συγκάλυψη. Χαρακτηριστικό ήταν ότι μακριά από την πλατεία τα συνθήματα για «δολοφόνους» και «κρεμάλες» δεν έβρισκαν απήχηση. Το πλήθος χειροκροτούσε τους γονείς, που από μακριά ακούγονταν να μιλούν από τα μεγάφωνα.
Η γνωστή «παράσταση»
Περίπου στις 12 ένα λευκό αυτοκίνητο βρισκόταν στη συμβολή Ερμού και Βουλής, χωρίς να μπορεί να πάει ούτε μπρος ούτε πίσω. Τρεις τουρίστριες προσπαθούσαν να χωνέψουν αυτό που έβλεπαν να εκτυλίσσεται δίπλα τους. «Θα πρέπει να σταθμεύσετε εδώ και να περιμένετε», τους είπαμε βλέποντας την απόγνωση στο βλέμμα τους. «Πόση ώρα;». «Κανείς δεν ξέρει». Τελικά δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολλές ώρες – η διαδήλωση θα διαλυόταν πριν από την ώρα της. Στις 12.30 πολλοί είχαν αρχίσει να οπισθοχωρούν, αλλά κόσμος συνέχιζε να συρρέει από κάθε γωνιά της Αθήνας. «Τώρα έρχονται; Μα τώρα θα αρχίσουν οι μολότοφ», μονολογούσε ένας νεαρός που με τον φίλο του εγκατέλειπε το κέντρο από την Ερμού. Η σοφία του κατοίκου της Αθήνας. Πάντως, ούτε ο ίδιος ούτε κι όσοι βρισκόμασταν μακριά από το Σύνταγμα μπορούσαμε να αντιληφθούμε όσα είχαν αρχίσει να διαδραματίζονται εκεί, τη γνωστή παράσταση, με τους ίδιους πρωταγωνιστές και τα ίδια κοστούμια. Μόνο όταν ανοίξαμε τα κινητά είδαμε ότι βρισκόμασταν για μια ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές. Τα κλείσαμε όπως όπως. Αλλιώς πρέπει να θυμόμαστε αυτή τη μέρα. Αλλους πρέπει να θυμόμαστε. Συμπτωματικά εκείνη τη στιγμή χτύπησε μήνυμα στο κινητό: «Είστε καλά; Γυρίζετε; Πάρτε μας όταν φτάσετε».
_______________________________________________________________________
Κεντρική φωτό: Διαδηλώτρια γράφει με κόκκινη μπογιά στο οδόστρωμα μπροστά στη Βουλή τα ονόματα των 57 θυμάτων που έχασαν τη ζωή τους στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών στις 28 Φεβρουαρίου 2023. Στη χθεσινή συγκέντρωση, όλα τούς θύμιζαν. [REUTERS/Florion Goga]
Πηγή: kathimerini.gr
