Τον απόλυτο ανοιξιάτικο προορισμό επισκέφθηκε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 23 Μαρτίου 2025: το φαράγγι του Ορεινού, που ξεκινάει λίγο πιο χαμηλά από το ομώνυμο χωριό (στα όρια των επαρχιών Σητείας και Ιεράπετρας) και οφείλει τον όγκο του νερού του στη γειτνίαση με τον παρακείμενο ορεινό όγκο της Θρυπτής και κυρίως της κορυφής «Παπούρα».
Ονομάζεται αλλιώς και φαράγγι των Κόκκινων Πεταλούδων γιατί παλιότερα συγκέντρωνε πλήθος απ’ αυτές, όμως τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί σημαντικά!
Η φήμη για την ομορφιά του φαραγγιού και των καταρρακτών του συγκέντρωσε αρκετό κόσμο στο σημείο συνάντησης, το δασάκι του Κουτσουρά. Η ευρύτερη περιοχή που υπέστη μεγάλες καταστροφές από την πυρκαγιά του 1993, αναδασώθηκε και φάνηκε να παίρνει τα πάνω της ξανά, όμως δυστυχώς, όπως παρατηρήσαμε πολλά μικρά πευκάκια έχουν ξεραθεί ολοσχερώς λόγω της συνεχόμενης ανομβρίας.
Βίντεο από την πεζοπορία στο fb: https://www.facebook.com/GIANNISMALIA79/videos/2370206983351633?idorvanity=588468201282923
Η πορεία στο φαράγγι
Η ομάδα ξεκινά κατά τις 9.15 την ανηφορική πορεία στο φαράγγι. Στην αρχή αυτό μοιάζει με ρεματιά με τις πρώτες κολύμπες νερού εδώ κι εκεί και στην συνέχεια γίνεται πιο απότομο και στενό με πυκνή βλάστηση και το νερό να κελαρύζει, καθώς δημιουργούνται μικρά καταρρακτάκια. Το μονοπάτι είναι καθαρισμένο και καλά σηματοδοτημένο με προσθήκη ξύλινων κουπαστών ή και κλιμάκων στα δύσκολα σημεία κι αυτά σε συνδυασμό με την αναρρίχηση σε κάποιους βράχους που πρέπει να προσπελαστούν ή την υπερπήδηση μικρών λιμνών σε σημεία που μαζεύουν νερό, κάνουν την ανάβαση πολύ διασκεδαστική.
Πέρα απ’ αυτά η πορεία σε όλη της τη διαδρομή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, καθώς προσφέρει πλήθος εναλλαγές τοπίου. Το άγριο μέρος του φαραγγιού στα στενά του μέρη με πλήθος πρίνα, βράχια, όρνια, που φωλεύουν στα πρανή, βραχοσπηλαιώσεις και το μονοπάτι να στριφογυρίζει δίπλα τους είναι μαγευτικό. Όμως η άνοιξη εκεί έξω με τα αγριολούλουδά της και η γειτνίαση σε άλλα σημεία με τα καλλιεργημένα χωράφια, οι παλιές στέρνες και ο μακρύς καταπότης, που οδηγούσε το νερό και ίχνη του βλέπουμε σε πολλά σημεία της διαδρομής, δίνουν μια πιο γαλήνια ομορφιά θυμίζοντάς μας τον σύνδεσμο των προγόνων μας με το νερό και την αξία που είχε γι’ αυτούς. Τα δυο ξωκλήσια στην πορεία, πανέμορφα και φροντισμένα: του Αγίου Δημητρίου χαμηλά δίπλα σε ελαιώνες και το βυζαντινό εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, πολύ ψηλότερα με την ωραία θέα στο καταπράσινο φαράγγι και τις νότιες ακτές, με το ασυνήθιστα πεπλατυσμένο σχήμα του, που έχει εμπνεύσει σε αρκετούς γκράφιτι με στίχους εκκλησιαστικής ή και μοντέρνας ποίησης στα βράχια τριγύρω.
Στους καταρράχτες
Αυτά από μόνα τους αρκούν για να πει κανείς «Τι ωραία που περνάμε!» και καθώς φτάνουμε στο τέλος, κοντά στον επαρχιακό δρόμο που συνδέει Ορεινό με Σχινοκάψαλα, κανένας από τους συν-ορειβάτες μου, δεν δυσανασχετεί, όταν λέω για πλάκα «Τελειώσαμε, παιδιά, καιρός είναι να γυρίσουμε!». Κι όμως στο πιο όμορφο κομμάτι, τους μεγάλους καταρράκτες στη θέση Περιστεριώνας, δεν έχουμε πάει ακόμα! Κι όταν γίνεται κι αυτό, διασκεδάζουμε με τις εκδηλώσεις θαυμασμού όσων έρχονται για πρώτη φορά και τους περιμένουμε υπομονετικά να ποζάρουν μπροστά στον όγκο του νερού, που πέφτει με δύναμη κι είναι απορίας άξιον πώς αντέχουν τα βασανισμένα απ’ τον αέρα και την ξηρασία βουνά μας να ξερνούν ακόμα από μέσα τους τόσο νερό κι ως πότε θα το κάνουν έτσι που συμπεριφερόμαστε στη φύση!
