Ντόρα. Γαρυφαλλιά. Σοφία. Ερατώ. Δεν είναι απλώς τέσσερα ονόματα. Είναι τέσσερις ζωές που σταμάτησαν βίαια και άφησαν πίσω τους ανθρώπους καταδικασμένους να ζουν με την απουσία – ζωές μισές. Μητέρες που συνεχίζουν χωρίς να συνεχίζεται τίποτα. Ο χρόνος περνά, αλλά δεν προχωρά.
Οι γυναίκες αυτές δεν δολοφονήθηκαν τυχαία. Δεν βρέθηκαν «τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος» δεν ήταν η «κακιά στιγμή» το κίνητρο των δολοφόνων. Σκοτώθηκαν επειδή κάποιοι άντρες πίστεψαν ότι είχαν δικαίωμα πάνω στο σώμα τους, στη ζωή τους, στην απόφασή τους να φύγουν, να πουν όχι, να υπάρξουν. Και όταν η ζωή τους κόπηκε απότομα, οι οικογένειες που έμειναν πίσω κλήθηκαν να σηκώσουν έναν πόνο που δεν έχει γλώσσα αποκτά όμως φωνή.
Στο 9ο επεισόδιο της «Μέδουσας» μιλούν οι μητέρες τεσσάρων θυμάτων. Όχι για να συγκινήσουν. Αλλά επειδή δεν μπορούν πια να σωπαίνουν. Περιγράφουν μια καθημερινότητα όπου τα αντικείμενα αποκτούν φωνή – ένα ρολόι, ένα άρωμα, ένα φόρεμα, μια φωτογραφία. Μιλούν για παιδιά που μεγαλώνουν με ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις. Για εγγόνια που ζητούν τη μητέρα τους. Για σπίτια που έμειναν όρθια, αλλά άδεια.
Οι μαρτυρίες τους φωτίζουν κάτι ακόμη πιο σκοτεινό. Την απουσία της πολιτείας. Την ανοχή. Τις δικαιολογίες. Τις οικογένειες των δραστών που μεταθέτουν την ευθύνη, που σιωπούν, που απειλούν που ασκούν εφέσεις. Έναν κύκλο βίας που δεν τελειώνει με τη δολοφονία, αλλά συνεχίζεται μέσα στις ζωές εκείνων που επέζησαν.
Η λέξη «γυναικοκτονία» δεν είναι ιδεολογία. Είναι περιγραφή. Περιγράφει το κίνητρο. Περιγράφει τη βία που ασκείται σε γυναίκες επειδή είναι γυναίκες. Και όσο αμφισβητείται η λέξη, τόσο παραμένει αόρατος ο πόνος. Αυτό το επεισόδιο δεν αφηγείται εγκλήματα. Αφηγείται το πολύ δύσκολο «μετά».
Ντόρα. Γαρυφαλλιά. Σοφία. Ερατώ. Θύματα που άφησαν μαζί τον πόνο κίνητρο στους δικούς τους ανθρώπους να βρουν ξανά φωνή παρά την μισή ζωή στην οποία έχουν καταδικαστεί να ζήσουν.
Πηγή: Πρώτο Θέμα
