Στη Νότια Κορέα, ορισμένα άτομα πληρώνουν 90€ το βράδυ για να μπουν στη «φυλακή της χαλάρωσης» και να κάνουν detox από τη σκληρή πραγματικότητα. Σου φαίνεται δελεαστικό;
Αν φτάσαμε στο σημείο να επιλέγουμε την εθελοντική απομόνωση από το σύνολο σαν ένα τρόπο για να ανακάμψουμε σωματικά και ψυχικά από την καθημερινότητα, τότε πρέπει σίγουρα να ανησυχήσουμε.
Ανέκαθεν η κοινωνική απομόνωση αντιμετωπιζόταν σαν τιμωρία, ένα σωφρονιστικό μέτρο με το οποίο «πληρώνεις» ένα τίμημα για τις πράξεις σου. Αν λοιπόν η κοινωνία έχει φτάσει στο σημείο να εξαντλεί τα μέλη της σε τέτοιο σημείο ώστε να προτιμούν να κλειστούν εθελοντικά σε ένα κελί μακριά από τα κινητά τους τηλέφωνα –και μάλιστα επί πληρωμή–, ας αναρωτηθούμε πού βαδίζουμε ως ανθρωπότητα.
Πώς δημιουργήθηκε η «φυλακή της χαλάρωσης»;
Η σύλληψη της ιδέας ανήκει στον Kwon Yong-seok, πρώην εισαγγελέα, ο οποίος πέρασε μια περίοδο που εργαζόταν εξαντλητικά, σχεδόν 100 ώρες την εβδομάδα, επί μισό χρόνο. «Ήμουν εξαντλημένος σωματικά και ψυχικά, αλλά δεν είχα το θάρρος να παραιτηθώ από τη δουλειά μου. Δεν ήξερα τι να κάνω με τη ζωή μου», έχει πει.
Τότε άρχισε να αναρωτιέται αν η απομόνωση στη φυλακή θα μπορούσε να είναι μια καλύτερη εναλλακτική για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν.
Πρώτα απευθύνθηκε σε έναν φίλο του, ο οποίος ήταν φύλακας σε σωφρονιστικό κατάστημα, και του ζήτησε αν μπορούσε να μείνει εθελοντικά σε ένα πραγματικό κελί φυλακής. Η απάντηση που πήρε ήταν ότι κάτι τέτοιο θα περιλάμβανε υπερβολική γραφειοκρατία.
Έτσι, το 2008 ο Kwon Yong-seok αποφάσισε μαζί με τη γυναίκα του να δημιουργήσουν την εγκατάσταση με την ονομασία «Prison Inside Me» (Φυλακή μέσα μου), ως ένα καταφύγιο όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να βρουν ηρεμία και γαλήνη. «Η απόφαση για το πού θα έπρεπε να πάω στη συνέχεια θα γινόταν λίγο πιο ξεκάθαρη χωρίς τσιγάρα, ποτά, ανθρώπινες σχέσεις, αφεντικό και αγχωτική δουλειά. Και κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του Prison Inside Me».
Το 2013 άνοιξε τις πύλες της στην πόλη Hongcheon, έξω από το Σεούλ, και από τότε έχει φιλοξενήσει μερικές χιλιάδες επισκέπτες.
Η εγκατάσταση περιλαμβάνει 28 πανομοιότητα κελιά. Κάθε κελί έχει μέγεθος περίπου 6 τ.μ. και περιλαμβάνει ένα χαλάκι γιόγκα, ένα μικρό γραφείο, ένα σημειωματάριο, ένα σετ για τσάι, μια βασική τουαλέτα, και ένα κουμπί πανικού (panic button). Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι τα δωμάτια δεν διαθέτουν καθρέφτη. Απαγορεύονται τα κινητά τηλέφωνα, τα βιβλία, τα ρολόγια, ακόμα και η συνομιλία με άλλους επισκέπτες.
Οι συμμετέχοντες παραμένουν κλειδωμένοι στα κελιά για 20 ώρες την ημέρα, χωρίς να έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Τα προγράμματα κυμαίνονται από 24ωρη παραμονή έως μια εβδομάδα, και κοστίζουν 90€ την ημέρα.
Κατά την άφιξη, οι επισκέπτες παραδίδουν κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικές συσκευές και ρολόγια, και λαμβάνουν μερικά βασικά είδη πρώτης ανάγκης, μεταξύ των οποίων μια μπλε στολή φυλακής και έναν μοναδικό αριθμό ταυτότητας. Αφού παραλάβουν τις προμήθειες τους, οι επισκέπτες κάνουν μια βόλτα στην ύπαιθρο και συμμετέχουν σε έναν ομαδικό διαλογισμό ως μια τελευταία άσκηση πριν αποσυρθούν στα κελιά τους. Κατά την παραμονή τους δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο ή τους αμέτρητους περισπασμούς της σύγχρονης ζωής.
Τα γεύματα μοιράζονται σε προγραμματισμένες ώρες, μέσα από τις θυρίδες των κελιών. Όταν τελειώσουν με τα γεύματά τους, οι συμμετέχοντες απλώς τοποθετούν τα άδεια δοχεία έξω από το κελί τους μέσω μιας σχισμής στην πόρτα, γεγονός που ελαχιστοποιεί την ανθρώπινη αλληλεπίδραση.
Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να μπουν εθελοντικά σε αυτή την εγκατάσταση;
Μέχρι το 2018, οι άνθρωποι που επέλεξαν αυτόν τον εθελοντικό εγκλεισμό για να βρουν ηρεμία ξεπέρασαν τους 2.000. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και από όλα τα κοινωνικά στρώματα έρχονται στις εγκαταστάσεις για πνευματική θεραπεία και όλοι οι επισκέπτες πρέπει να ακολουθήσουν ένα αυστηρό πρόγραμμα.
Η παραμονή εκεί επιτρέπει στους συμμετέχοντες να αποβάλουν το άγχος και τους περισπασμούς της καθημερινότητάς τους και να βρουν προσωρινή παρηγοριά στη σιωπή και την απομόνωση.
Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μέχρι τη δεκαετία του 1960 η Νότια Κορέα ήταν σχεδόν μια μεσαιωνική χώρα, και μια από τις πιο φτωχές και υποανάπτυκτες στον κόσμο. Λίγες δεκαετίες αργότερα, είναι μια από τις πιο αναπτυγμένες, όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και πολιτιστικά. Φαίνεται λοιπόν ότι αυτή η ξαφνική αγωνία και ο ανταγωνισμός που δημιουργήθηκε, όπως και ο αγώνας δρόμου να συμβαδίσει με τις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες, επέφερε μία απαράμιλλη πίεση να αναπτυχθεί εκπαιδευτικά, αισθητικά και επαγγελματικά.
Η Νότια Κορέα καταλαμβάνει μια από τις υψηλότερες θέσεις μεταξύ των μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) όσον αφορά στις ώρες εργασίας. Συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι στη Νότια Κορέα δουλεύουν κατά μέσο όρο πάνω από 1900 ώρες τον χρόνο, αριθμός σημαντικά μεγαλύτερος από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ. Δυστυχώς η Ελλάδα βρίσκεται –για άλλη μια φορά– σε ακόμα πιο υψηλή θέση σε αυτή την κατάταξη, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ το 2023.
Η «φυλακή χαλάρωσης» για κάποιους γίνεται αντιληπτή ως ένα θέρετρο στο οποίο αναζητάς προσωρινή παρηγοριά από το άγχος, ένας ειρηνικός χώρος καταφυγής για ψυχική αποτοξίνωση. Ένας από τους συμμετέχοντες έχει δηλώσει χαρακτηριστικά: «Αυτή δεν είναι φυλακή, η πραγματική φυλακή είναι εκεί που επιστρέφουμε».
Πηγή:ow.gr
