Μετά από την πρωτοφανή, για τη σύγχρονη πολιτική και όχι μόνο, ιστορική της απόφαση η Γερμανία δείχνει με απτές αποδείξεις πως – τουλάχιστον – το Δημοκρατικό τόξο της χώρας έχει κατανοήσει απόλυτα την κρισιμότητα των στιγμών αλλά και όσων διακυβεύονται, τόσο για το ίδιο το Βερολίνο όσο και για τον κοινό ευρωπαϊκό χώρο.
Η κατάργηση του «δημοσιονομικού» φρένου στη Γερμανία δεν είναι μία απλή κίνηση, καθώς στο πρόσφατο παρελθόν έχει υπάρξει τροχοπέδη τόσο για την ίδια ανάπτυξη της χώρας όσο και για την ενίσχυση της ίδια της Ένωσης. Η δημοσιονομική κρίση της ευρωζώνης, με τη δική μας χώρα στη δίνη της, είναι το πιο πρόσφατο και συνάμα κατανοητό σε εμάς παράδειγμα για το πόσο δύσκολο ήταν πριν από μόλις μερικά χρόνια να υπερκεραστεί ο συγκεκριμένος «σκόπελος».
Πριν από έναν μήνα κανένας δεν μπορούσε να προδικάσει τις εξελίξεις που πλέον έρχονται με ταχύτητες που όμοιές της ίσως ολόκληρος ο πλανήτης να μην έχει βιώσει στον αιώνα που διανύουμε. Η αλλαγή στάσης της Ένωσης απέναντι στα όσα επέλεγε να αντιμετωπίζει με απόσταση όμως είναι ένα πραγματικό – ίσως και το μόνο – μήνυμα που ως ήπειρος θα λάβουμε τα επόμενα τέσσερα χρόνια από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Όταν ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ σήκωνε σε γερμανικό έδαφος το θεσμικό του δάχτυλο κάνοντας επίθεση σε όσα για τη Γερμανία και την Ευρώπη θεωρούνται «ιερά», δεν είχε δεδομένα αντίληψη του αντίκτυπου και των αποτελεσμάτων που θα παρήγαγε η κίνησή του. Ο Βανς με μία αμερικανική «σφαλιάρα» έφερε στο προσκήνιο για τους διαχειριστές της τύχης των ευρωπαίων όλα τα κακώς κείμενα μέσα σε μερικά λεπτά.
Ο Αμερικανός Αντιπρόεδρος δεν μας έκανε σοφότερους, αλλά μέσα από την προσβλητική του (θεσμικά) στάση κινητοποίησε τα αντανακλαστικά των ισχυρών της ανατολικής όχθης του «υπέροχου Ωκεανού» (κατά Τραμπ) που μας χωρίζει. Την ίδια ημέρα που η Μπούντεσταγκ ενέκρινε ένα πανίσχυρο οικονομικό και πολιτικό εργαλείο, το οποίο ο Μερτς θα είναι ο τυχερός που θα το αξιοποιήσει-αλλά και αυτός με τη μεγαλύτερη ευθύνη των τελευταίων τριάντα τουλάχιστον ετών- στο Βερολίνο βρέθηκε και ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν.
Ο Μακρόν συναντήθηκε με τον απερχόμενο Καγκελάριο Σολτς και στη συνέντευξη τύπου που οι δύο ηγέτες παραχώρησαν έγινε ακόμη σαφέστερο προς όλες τις πλευρές πως οι εξελίξεις στην Ουκρανία θα είναι αδύνατο να μην περιλαμβάνουν τόσο το Κίεβο όσο και τις Βρυξέλλες.
Αύριο η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν θα δώσει το αναλυτικό σχέδιο της Κομισιόν για το πρόγραμμα Rearm Europe το οποίο θα φέρει ακόμη πιο κοντά – έστω και για τους λάθος λόγους (ένας πόλεμος δεν είναι ποτέ ο σωστός λόγος για ένωση) τους περισσότερους από τους 27.
Το μεγάλο στοίχημα για τους θεσμούς της Ένωσης παραμένει το να ξεπεράσουν την άκρως χρονοβόρα διαδικασία έγκρισης και λήψης αποφάσεων και να δώσουν επιτέλους μία άκρως αναγκαία και επί μακρόν απαιτητή πνοή αλλαγής στα θεσμικά και εκτελεστικά όργανα της Ένωσης.
Ο δρόμος δεν είναι καθόλου εύκολος ή απλός. Η αντιμετώπιση ενός πολέμου τέτοιας διάρκειας άλλωστε δεν είναι κάτι που συναντά κανείς καθημερινά. Τα όσα όμως παράγονται χάρη στο «δώρο» που οι ΗΠΑ έκαναν στην Ευρώπη είναι δεδομένα που επίσης θα έχουν διάρκεια και αναμένεται να δημιουργήσουν δεδομένα και καταστάσεις που θα κληροδοτηθούν και στις επόμενες γενιές.
Η αμυντική, εμπορική, κοινωνική και πολιτική θωράκιση της Ευρώπης είναι μια διαδικασία «ενηλικίωσης» και για τους περισσότερους η εφηβεία δεν ήταν μία μονοδιάστατα «ανέμελη» περίοδος. Η Ευρώπη έχει σήμερα πέρα από τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες της. Ίσως η σημαντικότερη από αυτές να είναι το να καταφέρει να ανατρέψει την εικόνα της «γηραιάς», πρώτα και δομικά στους ίδιους τους πολίτες της. Επειδή ο χρόνος, ειδικά ο ιστορικός, είναι ένα μέγεθος σχετικό, ίσως η ομιλία Βανς να καταγραφεί ως η απαρχή της νέας μας εποχής, μίας εποχής στην οποία δεν θα πρέπει να αμελήσουμε να εντάξουμε και την Ουκρανία.
Πηγή:prototema.gr
