Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού, η γνωστή δημοσιογράφος Αντιγόνη Ανδρεάκη άνοιξε την καρδιά της, μοιράζοντας δημόσια τη δική της εμπειρία από τη μάχη με την ασθένεια.
Σε μια ανάρτηση γεμάτη αλήθεια και συναίσθημα, η Αντιγόνη περιγράφει χωρίς φίλτρα τις δύσκολες στιγμές, την ψυχική δοκιμασία, αλλά και τη δύναμη που βρήκε μέσα από τον αγώνα της — στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα για την αξία της πρόληψης, της ψυχολογικής στήριξης και της ελπίδας.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ανάρτησης:
Ο καρκίνος του μαστού έχει περίπου αυτό το βλέμμα…
Τουλάχιστον όπως το θυμάμαι και στα βλέμματα άλλων γυναικών,πριν δύο χρόνια.
Είναι περίπου με κόκκινα μάτια,(άλλοτε από το κλάμα και άλλοτε από τους πόνους και τα φάρμακα).
Πρησμένα μάγουλα από τις κορτιζόνες.
Πρησμένα πόδια και νύχια που σε εγκαταλείπουν ένα ένα.
Οπως και οι τρίχες σου.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό ο καρκίνος του μαστού για μια γυναίκα .
Δεν είναι οι τρίχες γαμωτο!
Αυτή η βίαιη μετάβαση του από το για «πάντα» στο «τώρα»δεν έχει να κάνει με τρίχες.
Ούτε φυσικά με ροζ κορδελάκια.
Ούτε και με φωταγωγήσεις…
Ούτε και με όσα επαίρονται κάποιοι πως έχουν καταφέρει σε μια χώρα που επιτέλους ψέλλισε και θέσπισε την πρόληψη όταν στα υπόλοιπα κράτη έχουν κάνει άλματα.
Η πρόληψη είναι σημαντική.
Είναι αναγκαία.
Είναι όπως ο αέρας που χρειαζόμαστε για να ζούμε.
Χωρίς πρόληψη πεθαίνουμε αβοήθητοι.
Και δεν νοείται να πεθαίνεις στο 2025 γιατί φοβήθηκες,ξέχασες,δεν κατάλαβες.
Δεν γίνεται όμως και να χάνεσαι μέσα στον καρκίνο σου χωρίς να έχουν θεσπιστεί και τα υπόλοιπα.
Και είναι πολλά τα υπόλοιπα.
Είναι η πρώτη ημέρα μετά την διάγνωση.
Που πας;
Τι έρχεται;
Πώς θα το αντιμετωπίσεις;
Ποιος θα στα πει όλα αυτά ;
Κανείς!
Η μία παίρνει τηλέφωνο την άλλη.
Που βρίσκεις σουτιέν ;
Πώς είναι η τεχνητή εμμηνόπαυση;
Πώς θα το πω στο παιδί ;
Τι θα κάνω με την δουλειά;
Πως μπαίνεις και πως βγαίνεις από αυτό ;
Και μετά ; Μετά τι ;
Θα σε λένε survivor και θα σου χτυπάνε με δύναμη την πλάτη που τα κατάφερες ;
Σε αυτή την χώρα μετά την πρόληψη δεν έχουμε τίποτε άλλο να προσφέρουμε σε γυναίκες που μετρούνται ή μετρήθηκαν με τον καρκίνο του μαστού.
Μια αναπηρική σύνταξη.
Και ευχές.
Ενα ταμείο ανάκαμψης ήρθε να έφυγε και μαλλιασαν οι γλώσσες κάποιων από εμάς να λέμε κάντε help desk, γραφεία εξυπηρέτησης και καθοδήγησης ογκολογικών ασθενών.
Δώστε δωρεάν ψυχολογική και κοινωνική στήριξη.
Έμπρακτη .
Ουσίας.
Οχι βιτρινατες αποσπασματικές προσπάθειες σε ένα νοσοκομείο στην πρωτεύουσα.
Και μέσα σε αυτό να εμπλέκονται πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Αρκετά πια με τα ίδια και τα ίδια.
Χαιρόμαστε που τα φάρμακα και οι θεραπείες ακολουθούν τα παγκόσμια πρωτόκολλα.
Δεν το προσπερνάμε.
Αλλά για πήγαινε να περάσεις ένα καρκίνο του μαστού σε ενα δημόσιο νοσοκομείο και μετά τα ξαναλέμε…
Αυτά έπρεπε να τα είχαμε λύσει χθες.
Η ψυχολογική στήριξη είναι το μισό της θεραπείας κατά την ταπεινή μου άποψη.
Δημόσια δωρεάν ψυχολογική στήριξη δεν παρέχεται.
Την παρέχουν οι εθελοντές και οι σύλλογοι .
Και αυτοί που να προλάβουν οι έρμοι …
Πώς να παλέψεις,αν έχεις λυγίσει ήδη ;
Αν έχεις φράγκα και είσαι τυχερή θα ενδυναμωθείς μέσα από τα λόγια των ειδικών.
Αν πάλι όχι θα παλεύεις με τα θηρία σου πριν, μετά και για πάντα…
Αν έχεις φράγκα θα περάσεις και τον καρκίνο του μαστού πουπουλένια…
Αν όχι, έχει ευθύνη το κράτος να σε φροντίσει ολιστικά.
Και μέχρι να το κάνει εγώ θα αναγουλιάζω κάθε τέτοιες ημέρες με τα φιογκακια και τα ροζ ημίμετρα της ξεπέτας….
Υ.Γ.
Τον καρκίνο του μαστού τον νικάμε.
Και αυτό μην το ξεχνάτε όσες μπαίνετε τώρα στην μάχη.
Φαντάζει βουνό τώρα.
Το ξέρω.
Αλλά όπως σε κάθε βουνό όταν ανέβεις στην κορυφή,η θέα δεν περιγράφεται.
Και αυτό σας το υπόσχομαι!
