Aπό επιλογή, και λιγότερο από ανάγκη, ζω στο Ρέθυμνο τα τελευταία 36 χρόνια. Και κατεβαίνω από το ημιορεινό μας πανεπιστήμιο, που είναι μες στις βελανιδιές, και ρίχνω μια βουτιά κάτω απ’ την περήφανη Φορτέτσα και λέω ένα γεια στο στοιχειό του τόπου, τον ευγενή αυτοδίδακτο φιλόσοφο, χειμώνα καλοκαίρι εκεί – και μετά είμαι σπίτι, και όλα αυτά έχουν γίνει σε χρόνο ελάχιστο.
Πόσα πολλά χωράνε σε μια μέρα! Κι έπειτα, σε ούτε μια ώρα απόσταση, βρίσκονται οι εξωτικές νότιες ακτές… Υπάρχει – πάνω απ’ όλα – μια θαυμάσια παρέα συναδέλφων, αληθινή πανεπιστημιακή κοινότητα με κοινό πάθος για την έρευνα και τη διδασκαλία. Δεν ξέρω αν το ευνοεί ο τόπος, η τόση ομορφιά του. Υπάρχουν και γλυκείς Ρεθύμνιοι, ήμεροι και στρατευμένοι στο καλό.
Ομως θα σας πω τι μου συνέβη πριν καμιά εικοσαριά χρόνια σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Γυρνάω, που λέτε, με τον Αλέξη από εκδήλωση για την ημέρα της γυναίκας στα Χανιά, νύχτα. Σειρά οι «γαμοταβέρνες» στην εθνική οδό (τρόπος του λέγειν «εθνική οδός»). Και βγαίνει ένας καμαρωτός και διασχίζει αυτήν την τρόπος του λέγειν, για να περάσει στο άλλο ρεύμα. Ανοίγομαι για να τον αποφύγω, αλλά πού να με δει ο τύπος; Ηταν τύφλα στο μεθύσι. Στο αυτοκίνητο μέσα, τα παιδιά του, τα πεθερικά του, δεν ξέρω κι εγώ ποιοι.
Σωθήκαμε χάρη στις ζώνες και τους αερόσακους. Το αυτοκίνητο έγινε φυσαρμόνικα. Κάθισα ήσυχα-ήσυχα στην άκρη του δρόμου, περιμένοντας να μου κάνουν αλκοτέστ και να έρθει ο γερανός. Τον άλλονα τον είχαν φυγαδεύσει οι δικοί του, μην τον είδατε. «Θα τον πάω αυτόφωρο», φώναζε ο αστυνόμος που ήρθε μετά από κανένα μισάωρο. Την άλλη μέρα μού τηλεφωνά ο ίδιος καλός αστυνόμος: «Ξέρετε, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Πέσανε πάνω μου πέντε υπουργοί και δέκα βουλευτές». Τουλάχιστον απολογήθηκε…
