Καλεσμένη στην εκπομπή «Όλα για τη ζωή μας» ήταν το Σάββατο 5 Απριλίου η Κατερίνα Βισσέρη. Το μοντέλο μίλησε ανοιχτά για την «μάχη» της με τις διατροφικές διαταραχές.
Στην αφήγησή της, η Κατερίνα Βισσέρη εξήγησε πώς η διαταραγμένη σχέση της με το φαγητό ξεκίνησε εφηβικά της χρόνια, όταν προσπάθησε να καταπνίξει τα συναισθήματά της τρώγοντας μεγάλες ποσότητες. Εκεί, όπως περιγράφει, μπήκαν οι πρώτοι σπόροι για την εμφάνιση της υπερφαγίας, η οποία με τη σειρά της εξελίχθηκε σε νευρική ανορεξία.
«Ξεκίνησε από την εφηβεία. Είχα κάποια υπερφαγικά επεισόδια που με οδήγησαν στην ανορεξία. Ως έφηβη έτρωγα μεγάλες ποσότητες φαγητού για να μπορέσω να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Ήθελα να νιώθω ότι αξίζω. Έτσι έφτασα στην ανορεξία και αυτό με σόκαρε. Έμενα μόνο στην εξωτερική εικόνα. Αυτοκαθοριζόμουν από αυτό. Επηρεαζόμουν και από τον χώρο του μόντελινγκ», είπε.
Η εσωτερική της αναζήτηση για αξία και αποδοχή μεταφράστηκε σε μια αυστηρή προσκόλληση στην εικόνα της, η οποία γρήγορα ξεπέρασε τα όρια της ισορροπημένης διατροφής. Όπως αφηγείται, αυτό που ξεκίνησε ως μία απλή δίαιτα, γρήγορα κλιμακώθηκε σε ακραίες συνθήκες στέρησης, με το σώμα της να εξαντλείται και τις καθημερινές της συνήθειες να αποκτούν νοσηρό χαρακτήρα.
«Κατέληξα να τρώω ένα μήλο την ημέρα, κυρίως φρούτα και κάποια στιγμή της ζωής μου έτρωγα μόνο γιαούρτι και έπινα αλκοόλ. Δεν γνώριζα τι θα μου προκαλέσει η ανορεξία. Σώθηκα από την υπερφαγία μου γιατί μια μέρα πείνασα πάρα πολύ και έφαγα. Μετά το αντιμετώπισα με βοήθεια. Είχα φτάσει 35 κιλά. Έπαιρνα καθαρτικά και γυμναζόμουν πολύ».
Η κατάσταση είχε φτάσει σε οριακό σημείο. Το σώμα της φώναζε για βοήθεια, αλλά εκείνη, όπως λέει, παρέμενε εγκλωβισμένη σε μια συνεχόμενη ανάγκη για αποδοχή. Χωρίς στήριγμα, ένιωθε μόνη. Μέχρι την ηλικία των 24–25, τα διατροφικά της ζητήματα δεν είχαν λυθεί. Η καθημερινότητα χαρακτηριζόταν από άγχος, ενοχή και έναν βαθύ, επίμονο φόβο. Το φαγητό δεν ήταν απλώς ανάγκη ή ευχαρίστηση, ήταν πεδίο μάχης.
«Έτρωγα με τέτοιο άγχος, ταχύτητα, ταραχή και ντροπή, που καταλάβαινα ότι είναι νοσηρό. Έτρωγα στο σκοτάδι, δεν ήθελα να με βλέπουν».
Μέσα από αυτήν τη σκοτεινή περίοδο, η Κατερίνα προσπαθούσε να βρει ένα νόημα και έναν τρόπο να αποκαταστήσει τη σχέση με τον εαυτό της. Όπως εξομολογείται, οι γονείς της και ιδίως η μητέρα της, στάθηκαν δίπλα της, προσπαθώντας να την στηρίξουν. Ωστόσο, όταν εκείνη είχε βυθιστεί στην άρνηση και την άμυνα, δεν ήθελε να ακούσει κανέναν – ακόμα κι αν ήξερε πως οι δικοί της πονούσαν γι’ αυτήν.
«Οι γονείς μου ήταν κοντά, η μαμά μου προσπάθησε να με βοηθήσει, αλλά αφού το κατάλαβε ο περίγυρός μου, δεν ήθελα να ακούσω…».
πηγή: enikos
