Οι ταινίες «The Chronology of Water» και «Eleanor the Great» μιλούν για το ψυχικό τραύμα και τη μοναξιά, αλλά από εντελώς αντίθετες οπτικές γωνίες.
Τα σκηνοθετικά ντεμπούτα της Κρίστεν Στιούαρτ και της Σκάρλετ Γιόχανσον επιβεβαίωσαν ότι η καθεμία έχει το δικό της κοινό (νέο, μοντέρνο και queer για την πρώτη, πιο κλασικό, ώριμο και συναισθηματικό για τη δεύτερη) και επίσης ότι οι δημιουργικοί τους κόσμοι είναι άμεσα ανταγωνιστικοί.
Ενώ η Στιούαρτ παρουσίασε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, «The Chronology of Water», πριν από λίγες ημέρες, η Johansson με την επιβλητική της παρουσία την περασμένη Τρίτη στην αίθουσα Debussy του Φεστιβάλ των Καννών υπενθύμισε στο κοινό της ότι το έργο της ασχολείται με «τη φιλία, τον πόνο και τη συγχώρεση», θέματα που, όπως πρόσθεσε, «θα ήθελα να είχαν μεγαλύτερη σημασία στις μέρες μας».
«Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα»
Και οι δύο ηθοποιοί συμφώνησαν σε ένα πράγμα: η πρεμιέρα των ταινιών τους στις Κάννες ήταν «ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα». Οι δύο ταινίες διαγωνίστηκαν στην ενότητα Un Certain Regard και ήταν και οι δύο υποψήφιες για το βραβείο Camera d’Or.
Η ταινία της Στιούαρτ, σε παραγωγή του Ρίντλεϊ Σκοτ, είναι μια διασκευή των απομνημονευμάτων της Λίντια Γιουκναβίτς για το πώς η παιδική της ηλικία, σημαδεμένη από τη σεξουαλική κακοποίηση και τη βία του πατέρα της, την οδήγησε σε μια αυτοκαταστροφική κατηφόρα ως ενήλικη.
Η πρωταγωνίστρια Imogen Poots προσπαθεί να συμβιβαστεί με τα τραύματα της βασανιστικής παιδικής της ηλικίας. Η σχέση του χαρακτήρα της με την κολύμβηση (ως παιδί ένιωθε ασφαλής στο νερό) χαρακτηρίστηκε ως «πολύ ενδιαφέρουσα» από κοινό και κριτικούς, και η ταινία έχει μια ένταση που σε ορισμένα σημεία λειτουργεί. Επιπλέον, η Poots είναι πολύ καλή, ενώ επίσης το να βλέπεις την Kim Gordon (των Sonic Youth) να εμφανίζεται κα αυτή στην ταινία, έχει και αυτό τη δική του μακάβρια γοητεία. Ωστόσο, ο καλύτερος χαρακτήρας της ταινίας είναι ο δάσκαλος και συγγραφέας που υποδύεται ο Jim Belushi.
Από την άλλη, το Eleanor the Great, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Johansson, σε σενάριο της Tory Kamen, είναι μια ταινία με αντίθετη μορφή και μια εξίσου αντίθετη πρωταγωνίστρια. Την Eleanor του τίτλου υποδύεται η June Squibb, η οποία, σε ηλικία 95 ετών, δημιουργεί έναν χαρακτήρα που εξελίσσεται από μια γκρινιάρα γιαγιά σε κάτι πολύ πιο οδυνηρό και βαθύ.
Η διασκεδαστική -αλλά και ώρες ώρες πολύ συναισθηματική- ταινία ασχολείται με τη θλίψη της Eleanor για την καλύτερή της φίλη Bessie, με την οποία ζούσε στη Φλόριντα από τότε που είχαν μείνει χήρες, αλλά και τη φιλία της με μια νεαρή φοιτήτρια δημοσιογραφίας (Erin Kellyman) που μόλις έχασε τη μητέρα της.
Όταν η Eleanor αναγκάζεται να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη με την κόρη της και τον μοναδικό εγγονό της («αυτή η ταινία είναι και μια ερωτική επιστολή προς αυτή την πόλη», είπε μεταξύ άλλων η Johansson), καταλήγει να χρησιμοποιήσει τη μνήμη του Ολοκαυτώματος για να κρύψει τον πόνο και τη μοναξιά της.
Η φιλία της με τη νεαρή φοιτήτρια θα χτιστεί πάνω σε αυτό το γεγονός. Η υπέροχη ερμηνεία της Σκουίμπ και η τεράστια τρυφερότητα που δείχνει προς τον χαρακτήρα της κάνουν το ντεμπούτο της Γιόχανσον, πιο συμβατικό από αυτό της Στιούαρτ και πολύ πιο ανοιχτό σε όλα τα είδη κοινού.
Το σίγουρο είναι ότι οι ταινίες των δύο γυναικών συζητήθηκαν, αναλύθηκαν και τελικά άφησαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τα δικά τους σημάδια στο Φεστιβάλ των Καννών.
Πηγή: iefimerida.gr
