Ο Έλτον Τζον, στα 78 του, αποκαλύπτει τις δύσκολες στιγμές του παρελθόντος, προτρέποντας το κοινό του να μείνει μακριά από τις εξαρτήσεις.
Ο θρυλικός καλλιτέχνης, που υπήρξε θύμα του εθισμού στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και του 1980, θυμάται τις σκοτεινές του ημέρες και το πώς το 1990 πήρε την απόφαση να μπει σε κέντρο αποτοξίνωσης.
«Ποτέ να μην πάρεις ναρκωτικά. Εγώ πήρα ναρκωτικά. Με κατέστρεψαν και όταν βγήκα από αυτά, έπρεπε να περάσω όλη αυτή τη διαδρομή για να γίνω ο άνθρωπος, που είμαι. Δεν θα ήθελα να τα περάσω όλα αυτά, όμως με οδήγησαν εδώ που είμαι τώρα», λέει μετανιωμένος ο Έλτον Τζον, εξηγώντας την εξαιρετικά δύσκολη πορεία του από την εξάρτηση μέχρι την αποθεραπεία.
Μιλώντας στην Κέιτ Γκάραγουεϊ στο Smooth Radio, ο Έλτον αναφέρεται επίσης στην αξία της μουσικής για τη ζωή του. Παρά τις προσωπικές του καταθλίψεις και τα σκαμπανεβάσματα, η μουσική υπήρξε πάντα η μοναδική του σωτηρία.
«Να εκτιμάς και να αναγνωρίζεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις τη μουσική στη ζωή σου. Η μουσική ήταν πάντα μαζί μου – όταν ήμουν χαρούμενος, λυπημένος, καταθλιπτικός. Αλλά συνέχισα να δημιουργώ, να ηχογραφώ, να περιοδεύω, και αυτό με έσωσε. Παραλίγο να με καταστρέψει, αλλά τελικά με έσωσε», αποκαλύπτει.
Στο ντοκιμαντέρ για τη διαδικασία παραγωγής, ο Έλτον Τζον φαίνεται να ξέσπασε σε θυμό, πετώντας τα ακουστικά του και σκίζοντας μια παρτιτούρα.
Όπως λέει για εκείνες τις στιγμές, «Ξεχνούσες ότι υπήρχαν κάμερες και όμως κατέγραψαν τα πάντα. Ήταν σαν το ‘Tantrums and Tiaras’ πριν χρόνια. Φαίνεται όλη η πίεση του να γράψεις κάτι, να το κάνεις σωστά, και η απογοήτευση που ένιωθα γιατί θεωρούσα ότι δεν έκανα σωστά τη δουλειά μου. Όλοι οι άλλοι το έκαναν, και εγώ όχι».
«Η Μπράντι με είδε στο πρωινό σε κακή κατάσταση και έγραψε το ‘A Little Light’, ένα πολύ θετικό τραγούδι. Μου είπε: ‘Άκου, είμαστε μουσικοί. Αυτό που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να γιατρέψουμε τους ανθρώπους με τη μουσική μας’. Και είχε απόλυτο δίκιο», εξηγεί ο Έλτον.
Για τη συνεργασία τους, αναφέρει: «Ήξερα ότι δεν ήθελα να φτιάξω ξανά τον ίδιο δίσκο… Ήθελα να προχωρήσω μπροστά, γιατί πάντα κοιτάζω το επόμενο βήμα. Αν έφτιαχνα απλώς άλλον έναν δίσκο του Έλτον Τζον, θα αυτοκτονούσα. Είχα ανάγκη την Μπράντι – το ταλέντο της, την ενέργειά της, το χιούμορ της και τους υπέροχους στίχους της. Έχω δύο από τους καλύτερους στιχουργούς στον κόσμο: τον Μπέρνι Τόπιν και την Μπράντι Κάρλαϊλ».
