Η Μαρία Παπαγεωργίου μιλάει για την Αθήνα, τη μουσική και τη σημερινή πραγματικότητα λίγες μέρες πριν από την εμφάνισή της στον Κήπο του Μεγάρου στις 23 Ιουνίου.
Κάνει παράξενους κύκλους η ζωή. Πρωτάκουσα τη φωνή της Μαρίας στην πρώτη-πρώτη εποχή, όταν τραγουδούσε τα τραγούδια του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Είχε κάτι πολύ φρέσκο αυτό που τα δύο αυτά παιδιά έφερναν εκεί πίσω στο 2010. Εκείνη την εποχή έκανα εκπομπές στο Δεύτερο Πρόγραμμα κι ένα από τα πράγματα που θεωρούσα αναγκαίο, ήταν να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα στο ελληνικό τραγούδι. Το κλείσιμο της ΕΡΤ, τρία χρόνια αργότερα ήταν τόσο τραυματικό, που για πολύ καιρό δεν είχα διάθεση να εμβαθύνω σε οτιδήποτε καινούργιο. Άκουγα αποκλειστικά δίσκους βαθιά βιωμένους και αγαπημένους. Ποιος ο λόγος να ανακαλύψεις κάτι ή να εμβαθύνεις σε κάτι όταν δεν έχεις τρόπο να το μοιραστείς, άλλωστε;
Ευτυχώς, οι δύσκολες καταστάσεις δεν κρατούν για πάντα. Όταν κυκλοφόρησε η «Μνήμη» -ήμασταν ήδη στο 2016- την αγόρασα σε βινύλιο με το που την είδα. Κι από τότε κράτησα σταθερή επαφή με τα πράγματα που έκανε η Μαρία. Αν έχει κάτι ενδιαφέρον σ’ αυτή τη ζωή, είναι οι αλλαγές. Οι αλλαγές στον τρόπο που πορεύεται ο καλλιτέχνης, οι αλλαγές στον τρόπο που ακούει ο ακροατής αλλά και οι αλλαγές στον τρόπο που κινείται η μουσική.
Αν στην αρχή η Μαρία Παπαγεωργίου ήταν για μένα ένας από τους καλύτερους δρόμους ανανέωσης του έντεχνου, σήμερα που με απασχολούν λιγότερο τέτοιου είδους ζητήματα, λατρεύω την οικειότητα που έχει με τον Tim Buckley όταν διασκευάζει το «Phantasmagoria In Two», την ευαισθησία με την οποία εκφέρει κάθε λέξη στα τραγούδια που ερμηνεύει, τη συνεργασία με τον Seba Campos, την τρυφερότητά της, τον υπέροχο τρόπο που διασκευάζει Παυλίδη, το κίτρινο μικρό αυτοκίνητό της, τις εκπομπές της στο Δεύτερο και τη μετατροπή των τζιτζικιών σε μουσικό όργανο στον «Μόχα».
Φτάνει αγχωμένη στο café της συνάντησής μας κι αρχίζουμε να μιλάμε για το πέρασμα του χρόνου, για τα αεροπλάνα, για τους φόβους, για την εποχή που πέρασε και κυρίως για εκείνη που θα ‘ρθει, ένα «απόγευμα ζεστό» ας πούμε…
Πηγή: athensvoice.gr
