Μια συνάντηση μυαλών και εγωισμών έλαβε χώρα στο κέντρο της Νέας Υόρκης στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όταν οι δρόμοι του Σαλβαδόρ Νταλί και του Άντι Γουόρχολ διασταυρώθηκαν.
Ο Νταλί, η ενσάρκωση του υπερρεαλισμού, ήταν ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που ήταν σε θέση να συναγωνιστεί τον Γουόρχολ, ο οποίος πρωτοστάτησε στην ποπ αρτ και ριζοσπαστικοποίησε την έννοια της υψηλής τέχνης. Και οι δύο ήταν αλλόκοτοι, ο καθένας κάμπτοντας τις συμβάσεις μέσω του έργου του. Ταυτόχρονα, είχαν έναν συγκεκαλυμμένο σεβασμό για το έργο του άλλου, ενώ στόχευαν σιωπηλά να ξεπεράσει ο ένας τον άλλον.
Οι δύο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο ξενοδοχείο St. Regis, «σπίτι» του Νταλί. Κάθε χειμώνα εμφανιζόταν στο δωμάτιο 1610, συνήθως πλαισιωμένος από τη σύζυγό του και διάφορα ζώα, που δεν περιορίζονταν μόνο σε κουτιά με μύγες και το κατοικίδιο ζώο του, τον οσελότ. Ενώ ο Γουόρχολ ήταν διάσημος για την εκλαΐκευση της φράσης: «15 λεπτά δόξας», ο Νταλί αντιλαμβανόταν καλύτερα την τροφοδοσία της διασημότητας. Ο Γουόρχολ χρησιμοποιούσε άλλους για να δημιουργήσει την φήμη του, ο Νταλί δημιουργούσε τα πρωτοσέλιδά του με το να είναι σταθερά παράξενος και τον έβρισκε κανείς να ουρλιάζει συστηματικά: «Ο Νταλί έφτασε!» στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου.
Το 1965, ο Νταλί είχε αντιληφθεί ότι ο Γουόρχολ βρισκόταν τριγύρω και τον οδήγησε στο δωμάτιό του. Ο φωτογράφος David McCabe έγινε μάρτυρας του θεάματος της συνάντησης αυτών των δύο μεγαλομανών ανδρών και αργότερα θυμήθηκε ότι ο Γουόρχολ έπινε κρασί για να χαλαρώσει. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από την είσοδό του στο δωμάτιο, ο Νταλί τον χαιρέτησε τελετουργικά.
Αντιλαμβανόμενος την αυξανόμενη φήμη του Γουόρχολ ως ενός από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες που αναδύθηκαν από τη σκηνή της Νέας Υόρκης, ο Νταλί θέλησε να πάρει αμέσως την πρωτοκαθεδρία της συνάντησης, η οποία ήταν λιγότερο κουβέντα και περισσότερο χορογραφημένος χορός που τον έθετε υπό τον έλεγχό του. Φόρεσε στο κεφάλι του μια κεφαλόδεσμο των Ίνκας, και μετά από ένα αμήχανο πεντάλεπτο, ο Γουόρχολ ψιθύρισε μια πανικόβλητη έκκληση στον ΜακΚέιμπ: «Ντέιβιντ, πρέπει να φύγουμε».
Η ντροπή του Γούορχολ ήταν τέτοια που έδωσε εντολή στον Μακέιμπ να μην συμπεριλάβει τις φωτογραφίες του από τη συνάντηση σε καμία συλλογή, φοβούμενος ότι δεν ευθυγραμμίζονταν με τη συνήθη εμφάνισή του. Τούτου λεχθέντος, συναντήθηκε με τον Νταλί πολλές φορές μετά από αυτό, υποφέροντας πρόθυμα να τον βάλουν σε έναν περιστρεφόμενο τροχό ενώ τον περιέλουζαν με μπογιά σε μια περίπτωση.
Είχαν μια μοναδική επιρροή ο ένας στον άλλον, και φαινόταν ότι ο Γουόρχολ επιθυμούσε κατά κάποιο τρόπο την έγκριση του Νταλί, παρά τον προφανή φόβο του για το τι θα μπορούσε να του κάνει ο εκκεντρικός καλλιτέχνης στη συνέχεια. Με το να αντέξει την παραξενιά του, ο Γουόρχολ κέρδισε τον σεβασμό του. Ο Νταλί του έκανε αργότερα ένα άλλο δώρο σε μια στιγμή που έκλεισε τον κύκλο του περιστατικού με την κεφαλόδεσμο.
«Ο Νταλί ήταν πολύ γλυκός», θυμάται ο Γουόρχολ. «Μου είχε φέρει μια πλαστική σακούλα γεμάτη από τις χρησιμοποιημένες παλέτες του ως δώρο». Οι παλέτες ήταν μια συμβολική παράδοση της δάδας και μια αντανάκλαση της αλλαγής φρουράς. Ο Νταλί ήταν ο παλαιότερος καλλιτέχνης, αλλά ουσιαστικά βάφτισε τον Γουόρχολ ως διάδοχό του. Συνέχισαν να εργάζονται μαζί και ανέπτυξαν μια παράξενη σχέση. Όλα ήταν πολύ διαφορετικά σε σχέση με την πρώτη τους συνάντηση. Στις φωτογραφίες που επανέφερε στην επιφάνεια ο ΜακΚέιμπ, ο Γουόρχολ σφίγγει δειλά ένα ποτήρι κρασί, ενώ ο Νταλί ποζάρει με αυτοπεποίθηση στον φακό. Αυτή η εικόνα μπορεί να μείωσε κάπως τον Γουόρχολ αλλά αποτέλεσε την καλύτερη αντανάκλαση της δυναμικής τους.
Με πληροφορίες από faroutmagazine.co.uk
Πηγή: ethnos.gr
