Οραματιστής και αντισυμβατικός ηθοποιός και δάσκαλος του θεάτρου.Σαν σήμερα: Το 1920, γεννιέται ο οραματιστής και αντισυμβατικός Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο σπουδαίος ηθοποιός και δάσκαλος του θεάτρου που πίστευε ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε μόνοι – Η ζωή και το μοναδικό στίγμα του στο θέατρο και την τηλεόραση
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο αξέχαστος ηθοποιός που ήξερε να ονειρεύεται, γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 15 Νοεμβρίου 1920 στον Πειραιά. Έντονη προσωπικότητα, ανυποχώρητος, αντισυμβατικός, ιδεολόγος και δάσκαλος με σπουδές αρχικά στη Νομική σχολή Αθηνών, σύντομα την εγκατέλειψε για να ακολουθήσει το όνειρο της υποκριτικής και να υπηρετήσει τη θεατρική του κλίση. Φοίτησε στις Δραματικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης.
Όπως έλεγε «εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις, όμως αυτό δεν με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή».
Ιδεολόγος και ανυποχώρητος, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος πίστευε ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε μόνοι. «Υπάρχουμε επειδή συνυπάρχουμε. Αν απομονωθούμε, όπως συμβαίνει δυστυχώς στις μέρες μας, νομίζω ότι αυτό σημαίνει θάνατο».
Η αρχή μιας μεγάλης καριέρας δίπλα στον Κουν
Ηθοποιός μεγάλων εκφραστικών δυνατοτήτων, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος διακρίθηκε σε έργα κλασικού ρεπερτορίου, με την πρώτη του συμμετοχή να συμπίπτει με την παράσταση «Αγριόπαπια» του Ίψεν, με την οποία το Θέατρο Τέχνης άρχισε την ιστορική πορεία του το 1942. Μέχρι το 1949 που θα παραμείνει κοντά στον Κουν, θα παίξει περισσότερους από 30 ρόλους που τον καθιέρωσαν ως πρωταγωνιστή του θεάτρου.
Ήταν ο πρώτος ηθοποιός που εμφανίστηκε ζωντανά στην ελληνική τηλεόραση, στο μονόπρακτο «Αυτός και το παντελόνι του», του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το 1966. Από τους πιο χαρακτηριστικούς του ρόλους ήταν αυτός του αυστηρού καθηγητή αρχαίων ελληνικών στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Νόμος 4000» και αργότερα, σε σειρές, όπως Εκμέκ παγωτό, στην ιδιωτική τηλεόραση.
Είναι ο ιδρυτής της ανωτέρας δραματικής σχολής Ίασμος που υφίσταται μέχρι και σήμερα. Είχε έντονη συνδικαλιστική και αριστερή δράση, υπήρξε οργανωμένο μέλος του ΚΚΕ και συμμετείχε ενεργά στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών.
Η καθιέρωση, οι συνεργασίες και η ίδρυση του Νέου Θεάτρου
Πολύ γρήγορα ο Βασίλης Διαμαντόπουλος καθιερώθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, παρέμεινε στο Θέατρο Τέχνης έως το 1949 και έπειτα συνέχισε στο ελεύθερο θέατρο, είτε συγκροτώντας δικούς του θιάσους είτε συμπράττοντας σε θιάσους άλλων σημαντικών ηθοποιών.
Το 1956 ξεκίνησε η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο όπου και πρωταγωνίστησε σε σημαντικές παραστάσεις. Το 1958 θα είναι μία ιστορική στιγμή για τον ίδιο και το ελληνικό θέατρο, ιδρύοντας το Νέο Θέατρο, μαζί με την τότε σύντροφό του, Μαρία Αλκαίου.
Η δικτατορία και η αυτοεξορία στο Παρίσι
Η πορεία του διακόπηκε την περίοδο της δικτατορίας μιας και αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι. Άλλωστε, ήταν γνωστός κομμουνιστής, μαχητικός συνδικαλιστής, ενώ είχε συμμετάσχει και στην Εθνική Αντίσταση. Από εκεί επέστρεψε το 1970. Αρχικά, συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και στην συνέχεια με το Θέατρο Σάτιρα του Γιώργου Μιχαλακόπουλου. Το 1972 συνεργάστηκε με το Γιώργο Μιχαλακόπουλο στην ιστορική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος» του Ε.Ι.Ρ.Τ.
«Εκείνος», ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και η επιτροπή λογοκρισίας
Η σειρά «Εκείνος κι Εκείνος» παραγωγής 1972 αποτελεί μια σειρά-θρύλο της ελληνικής τηλεόρασης. Οι συντελεστές της σειράς προσπαθούσαν εν μέσω της Δικτατορίας να περάσουν αντικαθεστωτικά και δημοκρατικά μηνύματα. Οι δύο ήρωες, ο Λουκάς και ο Σόλων ρακένδυτοι και ταπεινοί, συζητούσαν σαν κυνικοί φιλόσοφοι της αρχαιότητας.
Ταυτόχρονα πάσχιζαν να απαρνηθούν τα αγαθά της καταναλωτικής κοινωνίας, να διατηρήσουν την απόλυτη προσωπική τους ελευθερία, να κατανοήσουν το ανθρώπινο άγχος και τον παραλογισμό της εποχής τους. Τα γεμάτα αντιδικτατορικά μηνύματα κείμενα της σειράς έγραψε ο Κώστας Μουρσελάς και η σκηνοθεσία ήταν του Φώτη Λαζαρίδη. Στον ρόλο του Λουκά ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και στον ρόλο του Σόλωνα ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος.
Κατά τη διάρκεια προβολής της σειράς, η επιτροπή λογοκρισίας της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών προσπαθούσε να ελέγξει το περιεχόμενο αρχικά χωρίς επιτυχία μιας και τα μηνύματα περνούσαν στους τηλεθεατές μέσα από απλά σύμβολα όπως ένα αυγό, μια κούνια κ.ά. Παρόλα αυτά, οι στρατιωτικοί υπεύθυνοι της τηλεόρασης άλλαζαν συχνά την ημέρα προβολής της σειράς χωρίς πρότερη ενημέρωση και στην συνέχεια διέκοψαν τρεις φορές τη μετάδοσή της.
Το δεύτερο επεισόδιο της σειράς με τίτλο «Το Αυγό» είναι το μόνο επεισόδιο της σειράς του 1972 το οποίο σώζεται στο Αρχείο της ΕΡΤ. Η σειρά γυρίστηκε ξανά, έγχρωμη πλέον, το 1988, με παλιά και νέα κείμενα του Κώστα Μουρσελά σε σκηνοθεσία του Κώστα Κουτσομύτη ξανά με τους δύο σημαντικούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Πώς μετέφραζε μέσα του την απήχηση των ρόλων του στην τηλεόραση
Ο σπουδαίος ηθοποιός δήλωνε για την απήχηση των ρόλων του στην τηλεόραση: «O ηθοποιός ταυτίζεται με το ρόλο του και το κοινό, τον βλέπει σαν ρόλο. Πιστεύω, οτι δεν τυποποιήθηκα στην τηλεόραση, γιατί τα πράγματα που ερμήνευσα ήταν τελείως διαφορετικά. Προσπαθώ αυτό που έχω να κάνω να με κεντρίζει δημιουργικά. Αυτό που συχνά με ευχαριστεί, είναι, όταν με σταματούν άγνωστοι άνθρωποι στο δρόμο, οι οποίοι εκφράζουν το θαυμασμό τους λέγοντας: «Είσαι σπουδαίος άνθρωπος». Αυτό με εγκαρδιώνει περισσότερο, από αυτούς που λένε: «Είσαι σπουδαίος ηθοποιός».
Η τηλεόραση έχει χτυπήσει αποφασιστικά το θέατρο, όμως αυτό το αναγκάζει να προσπαθήσει περισσότερο. Έχει δώσει δουλειά σε πολλούς ηθοποιούς, όμως τους έχει βλάψει ερμηνευτικά με τις ευκολίες της. Πιστεύω, οτι η μεγάλη δύναμη της τηλεόρασης είναι το ντοκιμαντέρ και η είδηση…»
Η αφοσίωση στην τέχνη του και η ίδρυση της δραματικής σχολής «Ίασμος»
Μετά τη Μεταπολίτευση συνέχισε την πορεία του στο θέατρο και συμμετείχε σε μερικές από τις σημαντικότερες τηλεοπτικές σειρές της δημόσιας τηλεόρασης: Γαλήνη (1976), Ο Συμβολαιογράφος (1979), Χατζημανουήλ (1984), Χαίρε Τάσο Καρατάσο (1985), Η αγάπη άργησε μια μέρα (1998) ήταν μερικές μόνο από αυτές.
Το 1983 δημιούργησε το «Θεατρικό Εργαστήρι». To 1996 ο Σταύρος Δελλής και ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ιδρύουν την Ανωτέρα Δραματική σχολή Θεατρικά Δρώμενα Ίασμος , με καλλιτεχνικό διευθυντή της σχολής τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Τρείς καλλιτέχνες που ένωσαν τις δυνάμεις τους για ένα κοινό στόχο ερμηνεύοντας την λέξη θέατρο ως «μέσο έκφρασης και μόρφωσης» και όχι ως μέσο προβολής.
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος για το όνειρο του ηθοποιού
«Το όνειρο ενός ηθοποιού, σημαντικού ή ασήμαντου, δεν σταματά ποτέ. Αν ο ηθοποιός θέλει να ’ναι πραγματικά ηθοποιός αλλά και άνθρωπος, τα όνειρά του δεν πρέπει να σταματούν ποτέ. Ευτυχώς η ζωή, η φύση είναι απέραντες, δεν έχουν όρια. Διαφορετικά θα ’μασταν παγωμένοι, νεκροί. Αυτό μας γεμίζει ηδονές, εκπλήξεις. Γι’ αυτό πρέπει ν’ ανακαλύπτουμε διαρκώς. Στόχος του ηθοποιού δεν πρέπει να είναι η διάκριση. Πρέπει να γίνει καλύτερος από τον εαυτό του. Είμαι εναντίον της σύγκρισης. Να διακριθώ σημαίνει να ξεχωρίσω από τους άλλους. Εάν αυτό γίνει αυτοσκοπός είναι λάθος. Δεν πρέπει να προσπαθείς να γίνεις καλύτερος από τους άλλους. Θα πρέπει να γίνεις καλύτερος από τον εαυτό σου».
Έφυγε από τη ζωή στις 5 Μαΐου 1999 αφήνοντας πίσω του ένα γιο και μια κόρη, και ακόμη περισσότερα παιδιά που πήραν απ’ αυτόν τη γνώση για το θέατρο και τις αρχές του για τη ζωή που ακολούθησε μέχρι τέλους. Η κηδεία του, παρότι η Πολιτεία αποφάσισε να τελεστεί δημοσία δαπάνη, τελικά έγινε όπως είχε αποφασίσει ο ίδιος: Λιτή και απέριττη.
Με πηροφορίες από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ιάσμος και την ΕΡΤ
Πηγή: athensvoice.gr
