Το πρόσφατο περιστατικό στα Χανιά, με 14χρονο που κατέληξε στο νοσοκομείο με οξεία μέθη μετά από κατανάλωση μεγάλης ποσότητας αλκοόλ σε πανηγύρι, δεν είναι ούτε “ατυχία” ούτε “μεμονωμένο γεγονός”.
Είναι η απόδειξη ότι οι κανόνες δεν τηρούνται, οι νόμοι μένουν ανενεργοί και η κοινωνία μας κλείνει τα μάτια σε ένα πρόβλημα που καθημερινά γίνεται πιο επικίνδυνο.
Η εικόνα είναι πια γνώριμη – σχεδόν κανονικότητα. Ανήλικοι 14, 15 και 16 ετών, με ποτήρια γεμάτα, να πίνουν ανενόχλητοι, μπροστά σε όλους. Κανείς δεν παρεμβαίνει, κανείς δεν ρωτάει, κανείς δεν εμποδίζει. Η πρόσβαση στο αλκοόλ είναι απεριόριστη, λες και πρόκειται για νερό. Και η κατάληξη; Μέθη, κίνδυνος για την υγεία, ακόμη και για την ίδια τη ζωή.
Οι νόμοι υπάρχουν – ποιος τους εφαρμόζει;
Η ισχύουσα νομοθεσία είναι σαφής: η πώληση και διάθεση αλκοόλ σε ανήλικους απαγορεύεται. Η ευθύνη βαραίνει τους διοργανωτές των εκδηλώσεων και όσους σερβίρουν ποτά. Όμως, τι γίνεται στην πράξη; Οι διοργανωτές “δεσμεύονται” θεωρητικά ότι θα τηρήσουν τα προβλεπόμενα, όμως στην πραγματικότητα όλα γίνονται όπως πάντα: ανεξέλεγκτα.
Πού είναι οι έλεγχοι; Πού είναι οι κυρώσεις; Γιατί οι παρατυπίες αντιμετωπίζονται με ανοχή, λες και μιλάμε για μικροπαράβαση, ενώ στην ουσία μιλάμε για παραβίαση που θέτει σε άμεσο κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή; Πόσα περιστατικά σαν αυτό στα Χανιά πρέπει να συμβούν για να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα είναι τεράστιο;
Η κοινωνία της “μαγκιάς” και η ευθύνη όλων μας
Υπάρχει όμως και μια πιο βαθιά διάσταση, που ξεπερνά τους διοργανωτές και την αστυνομία. Τι είναι αυτό που ωθεί τα παιδιά μας να πίνουν για να “διασκεδάσουν”; Πότε συνδέθηκε η χαρά, η παρέα και η ξεγνοιασιά με την κατανάλωση αλκοόλ; Γιατί επιμένουμε – ως κοινωνία – να συντηρούμε το στερεότυπο ότι “η μαγκιά φαίνεται στο ποτήρι”;
Η ευθύνη βαραίνει και τις οικογένειες. Οι γονείς συχνά αδιαφορούν ή, χειρότερα, αποδέχονται την εικόνα του ανήλικου παιδιού τους με ένα ποτό στο χέρι, θεωρώντας το φυσιολογικό στάδιο “μεγαλώματος”. Όμως δεν είναι έτσι. Είναι επικίνδυνο. Και πολλές φορές αποδεικνύεται τραγικό.
Ώρα για αποφάσεις – όχι για λόγια
Η πραγματικότητα είναι απλή: οι νόμοι υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται. Οι διοργανωτές υπόσχονται, αλλά δεν τηρούν. Οι έλεγχοι ανακοινώνονται, αλλά δεν γίνονται. Και η κοινωνία μας εθελοτυφλεί.
Μέχρι πότε;
Μέχρι να θρηνήσουμε ένα ακόμη παιδί;
Μέχρι να γίνει το κακό ανεπανόρθωτο;
Είναι αυτό αντιπροσωπευτικό δείγμα της περήφανης Κρήτης…;
Δεν αρκεί να συγκινούμαστε κάθε φορά που ένα ανήλικο παιδί μεταφέρεται στο νοσοκομείο με δηλητηρίαση από αλκοόλ. Χρειάζεται να σπάσει επιτέλους ο φαύλος κύκλος της υποκρισίας. Να μπει τέλος στην ασυδοσία. Να εφαρμοστεί αυστηρά ο νόμος. Και, πάνω απ’ όλα, να αλλάξουμε νοοτροπία.
Γιατί αν δεν αλλάξουμε, τότε δεν μιλάμε για αμέλεια. Μιλάμε για συνενοχή.
Θ.Π.
