Άλλος ένας νέος χάθηκε στην άσφαλτο της Κισσάμου…
Μέχρι πότε θα θάβουμε παιδιά για λίγα δευτερόλεπτα αδρεναλίνης;
Η Κίσσαμος ξύπνησε ξανά με το ίδιο μαύρο νέο.
Ένας ακόμη νέος άνθρωπος, μόλις 29 ετών, σκοτώθηκε με τη μηχανή του.
Έτρεχε. Όπως πάντα. Χωρίς κράνος. Όπως πάντα.
Και τώρα δεν υπάρχει «όπως πάντα». Υπάρχει μόνο σιωπή. Ένα παγωμένο σοκ στους φίλους, δάκρυα σε γονείς που δεν θα ξαναδούν το παιδί τους, μια γειτονιά που δεν βρίσκει λόγια, μόνο ένα πικρό «το ’χαμε πει».
Κάθε βράδυ, ο δρόμος για τον Πλάτανο γίνεται πίστα.
Ακούγονται εξατμίσεις να ουρλιάζουν στη στροφή, λάστιχα να καίνε άσφαλτο και ζωές να παίζονται στα ζάρια και για τους αναβάτες και για τους αθώους διερχόμενους.
Η ταχύτητα έγινε επίδειξη. Το θάρρος μπέρδεψε το θράσος.
Και η ζωή, κάτι φτηνό που τελειώνει σε μια στιγμή.
Δεν φταίει μόνο ο δρόμος, ούτε μόνο η μηχανή.
Φταίει μια νοοτροπία που χρόνια τώρα μεγαλώνει παιδιά με τη φράση «ε, εντάξει, νέος είναι, θα τρέξει».
Φταίει η κοινωνική μας ανοχή που βλέπει, ακούει και σωπαίνει.
Που χειροκροτεί το βράδυ τις εξατμίσεις και το πρωί βάζει μαύρα.
Η Κίσσαμος δεν αντέχει άλλες κηδείες.
Δεν αντέχει άλλες μάνες να σπαράζουν πάνω σε ένα κράνος που έμεινε κρεμασμένο στο γκαράζ.
Δεν αντέχει άλλο να θάβει παιδιά που μπέρδεψαν την ελευθερία με την απερισκεψία.
Αυτό το άρθρο δεν είναι για να κατηγορήσει.
Είναι για να ταρακουνήσει. Για να θυμίσει πως το «δεν θα συμβεί σε μένα» είναι το πιο επικίνδυνο ψέμα.
Και πως κάθε φορά που ένας νέος αφήνει την τελευταία του ανάσα στην άσφαλτο, δεν πεθαίνει μόνο εκείνος, πεθαίνει κάτι και μέσα σε όλους μας.
Ας σταματήσουμε να θεωρούμε φυσιολογικό να βλέπουμε μοτοσικλέτες να πετάνε σαν σφαίρες στους δρόμους της Κισσάμου.
Ας σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια.
Γιατί κάθε φορά που σωπαίνουμε, γινόμαστε συνένοχοι.
Η ζωή δεν είναι πίστα.
Και το χώμα της Κισσάμου δεν αξίζει άλλους σταυρούς στην άκρη του δρόμου.
Θερμά συλλυπητήρια στους συγγενείς…
Άρθρο άποψης που δημοσιεύθηκε στο e-kissamos
