Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει στην Κρήτη. Και δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό, ούτε υπερβολή των ΜΜΕ. Είναι μια διαρκής συσσώρευση γεγονότων που σχηματίζουν εικόνα απόλυτης ανομίας.
Μια εικόνα που ντροπιάζει έναν τόπο που ιστορικά στάθηκε στην προμετωπίδα της αξιοπρέπειας και της λεβεντιάς.
Ας μιλήσουμε καθαρά.
Τα τελευταία χρόνια, τα γεγονότα είναι πολλά – και όλα μαζί συνθέτουν μια ανησυχητική πραγματικότητα.
-
Το εμπόριο βρεφών: οργανωμένο κύκλωμα, με ωάρια, νεογέννητα, μεσάζοντες. Ντροπή που δεν θα ξεχαστεί εύκολα.
-
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ: επιδοτήσεις-μαϊμού, αχυράνθρωποι, δίκτυα που εκμεταλλεύονταν το κράτος και τον αγροτικό κόσμο.
-
Η αποκαλούμενη «Μαφία της Κρήτης»: άνθρωποι με επιρροή, επιχειρηματίες, αστυνομικοί, ναρκωτικά, εκβιασμοί. Ένα σύστημα που λειτούργησε για χρόνια.
-
Τα Βορίζια και όσα προέκυψαν: εκβιασμοί, απειλές, μια κουλτούρα που κάποιοι νόμιζαν ότι είναι «παράδοση».
-
Εκκλησιαστικές εμπλοκές σε σκάνδαλα που τραυματίζουν ακόμη και την ίδια την πίστη των ανθρώπων.
- Οι ξυλοδαρμοί με τις κατσούνες και ο πετρποπόλεμος, στο πλαίσιο των αγροτικών κινητοποιήσεων, που “οδηγούν” στον κάλαθο των αχρήστων, δίκαια αιτήματα καθώς οι εικόνες της βίας, κερδίζουν κατά κράτος την ουσία.
Και μέσα σε όλα, ξεχωρίζει μια υπόθεση που δεν αφορά τη γενικευμένη κατάσταση, αλλά δείχνει το άλλο άκρο της παραβατικότητας: Ο Κρητικός που συνελήφθη σήμερα στα Καλύβια Αττικής με καλάσνικοφ και πιστόλια με σιγαστήρα.
Ένας άνθρωπος με ιστορικό «από την κούνια»: στα 16 του στραγγαλισμός, μετά δραπέτης, μετά οπλισμός πολεμικού τύπου. Αυτός δεν είναι προϊόν κοινωνίας. Είναι συγκεκριμένος εγκληματίας. Αλλά το γεγονός ότι η Κρήτη φιγουράρει ξανά σε τέτοιες υποθέσεις, επιτείνει την πληγωμένη εικόνα.
Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο κάθε μεμονωμένος παραβάτης. Είναι η συνολική αίσθηση ότι η Κρήτη “μπάζει” παντού.
Η ανομία δεν είναι λεβεντιά.
Ο τσαμπουκάς δεν είναι πολιτισμός.
Η κουλτούρα της σιωπής δεν είναι παράδοση.
Και αυτό πρέπει να ειπωθεί χωρίς φόβο: Η Κρήτη «εξέθρεψε ένα τέρας, που τώρα καταπίνει το μεγαλείο της ιστορίας και των ανθρώπων της».
Δεν το λέω για να ισοπεδώσω τον τόπο μου.
Το γράφω γιατί — για πρώτη φορά — πολλοί από εμάς αρχίζουμε να νιώθουμε άβολα όταν λέμε «είμαι Κρητικός». Και αυτό πονάει όσο τίποτα.
Δεν γίνεται να μεγαλώνουμε παιδιά μέσα σε αυτή την πραγματικότητα χωρίς να απαιτούμε αλλαγή.
Χρειάζεται:
-
Επιστημονική μελέτη του φαινομένου της ανομίας στην Κρήτη: κοινωνιολογικά, ψυχολογικά, πολιτικά.
-
Πραγματικές πολιτικές παρεμβάσεις, όχι ευχές και φιλολογίες.
-
Συλλογική στάση απέναντι στην κουλτούρα της «μαγκιάς».
-
Ατομική ευθύνη: να μην εξιδανικεύουμε συμπεριφορές που πληγώνουν τον τόπο.
Δεν είναι μανιφέστο.
Είναι κραυγή.
Δεν γράφω από απόσταση. Γράφω ως άνθρωπος που αγαπά αυτό τον τόπο και μεγαλώνει παιδί εδώ. Και φοβάται. Και θυμώνει.
Γιατί η Κρήτη δεν αξίζει αυτό που ζει σήμερα.
Και κυρίως δεν αξίζει να συνηθίσει την παρακμή της.
Hashtags: #Κρήτη #Ανομία #Κοινωνία #Εγκληματικότητα #Άποψη #Ντροπή #ΚρητικήΚοινωνία
Ο… Αδιάβροχος
