“Ο μικρός μας παράδεισος κάηκε” – Συγκλονιστική μαρτυρία για την πυρκαγιά στο Σέλινο Χανίων
Πρόκειται για συγκλονιστική ανάρτηση της Χανιώτισσας δημοσιογράφου, Βίκυς Παπαδογιαννάκη, η οποία αναφέρεται στην πρόσφατη καταστροφική πυρκαγιά στο Σέλινο Χανίων.
Η ίδια κατάγεται από τις πληγείσες περιοχές και μοιράζεται δημόσια τις μνήμες της από τα παιδικά της χρόνια, καταγράφοντας με λόγο φορτισμένο συναισθηματικά την απώλεια ενός τόπου που για εκείνη και για πολλούς άλλους υπήρξε «μικρός παράδεισος».
«Ο μικρός παράδεισος κάηκε. Αφέθηκε να καεί. Το μικρό μας, μα τόσο όμορφο χωριό! Το ησυχαστήριο μας. Οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων έγιναν στάχτη. Τα λιόφυτα που τρέχαμε ανέμελα χτίζοντας σπιτάκια. Τα αμπέλια που τρυγούσαμε και πατούσαμε ύστερα τα σταφύλια στο πατητήρι μας. Η πάνω γειτονιά που βγάζαμε την τσικουδιά μας. Οι αυλές που ξαπλώναμε και χαζεύαμε τα αεροπλάνα που περνούσαν κι εμείς θαρρούσαμε πως ο πιο μαγικός προορισμός ήταν ο δικός μας. Γιατί ήταν! Οι ελιές μας, που σαν παιδιά κάναμε τσουλήθρα πάνω στα δίχτυα και που δυσανασχετούσαμε με το λιομάζωμα, μα σαν ενήλικες μας εξασφάλιζαν το λάδι του σπιτιού μας.
Τα δέντρα που πάνω τους φτιάχναμε τις καλύτερες κούνιες! Τα δρομάκια που διαβαίναμε για να δούμε τις ηλικιωμένες θείες μας. Οι βεράντες στις οποίες στήθηκαν τα πιο ωραία γλέντια! Τα βουνά μας που μοσχοβολούσαν θυμάρι και σφακομηλιά! Οι χαρές μας και οι λύπες μας.
Η εκκλησία μας! Ο Αϊ Γιάννης, που στη χάρη του κάναμε τα πιο αυθεντικά παλαιικά πανηγύρια, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι μετά τη λειτουργία του παπά Ευτύχη! Οι άνθρωποι μας, που οι ψυχές τους αγναντεύουν από ψηλά το καμένο μας χωριό. Αυτό που θα ξαναγεννηθεί. Όπως ξαναγεννήθηκε κι από άλλες φωτιές.
Γιατί τίποτα δε μπορεί να αλλοιώσει αυτό που ήταν ο Ασφεντιλιάς, για όλους εμάς που τον αγαπάμε, ντόπιους και μη. Ένα μικρό κομμάτι γης, φωλιασμένο γύρω από τα άγρια βουνά του Σελίνου, με θέα το απέραντο γαλάζιο του Λιβυκού πελάγους. Ένας αληθινός παράδεισος που πάντα θα επιστρέφουμε, όποια φωτιά κι αν μας μαυρίσει την ψυχή και τον τόπο».
Η ανάρτηση της Βίκυς Παπαδογιαννάκη αποτυπώνει τη βαθιά συναισθηματική σύνδεση με έναν τόπο που καταστράφηκε, αλλά παραμένει ζωντανός στη μνήμη και στην καρδιά των ανθρώπων του.
