Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η νεαρή Χανιώτισσα Κατερίνα Ηλιάκη, μίλησε σε συνέντευξη της για το πως έχει έχει βιώσει την αδηφαγική διαταραχή, και, μάλιστα, μοιράστηκε την πορεία της εμπειρίας της αυτής και μέσα από τα social media της.
Πώς θα περιέγραφες τη σχέση σου με το φαγητό και το σώμα σου τα τελευταία χρόνια;
Για χρόνια, η σχέση μου με το φαγητό ήταν έντονα συναισθηματική και τοξική. Δεν ήταν απλώς τροφή ήταν καταφύγιο, παρηγοριά, τρόπος να αντέξω δύσκολες καταστάσεις. Το σώμα μου, από την άλλη, το έβλεπα σαν κάτι ξένο, σαν έναν εχθρό που έπρεπε να κρύψω. Τους τελευταίους 7 μήνες, μετά το βαριατρικό χειρουργείο, η σχέση αυτή αλλάζει. Δεν έχει γίνει τέλεια, αλλά μαθαίνω να βλέπω το φαγητό ως καύσιμο και το σώμα μου ως σύμμαχο, όχι ως εμπόδιο.
Πώς εκδηλώθηκε η διατροφική διαταραχή στη δική σου ζωή;
Η αδηφαγική διαταραχή δεν είναι απλώς το “τρώω πολύ”. Είναι μια αίσθηση απώλειας ελέγχου, όπου το φαγητό γίνεται ο μόνος τρόπος να ηρεμήσεις, αλλά ταυτόχρονα σε γεμίζει ενοχές. Στη δική μου ζωή, αυτό μεταφραζόταν σε υπερφαγικά επεισόδια, σε κρυφό φαγητό, σε φαύλους κύκλους στέρησης και υπερβολής. Και το χειρότερο; Κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτό, γιατί το περιβάλλον απλά έβλεπε το βάρος, όχι το πρόβλημα πίσω από αυτό.
Είναι καταπιεστική η έννοια της “υγιεινής διατροφής” για τις γυναίκες σήμερα;
Απολύτως. Στην κοινωνία μας, το να είσαι χοντρή γυναίκα είναι σχεδόν το χειρότερο πράγμα που μπορείς να είσαι. Δεν αρκεί απλώς να είσαι υγιής ή να νιώθεις καλά. Πρέπει να είσαι αδύνατη, να φαίνεσαι “πειθαρχημένη”, να δείχνεις ότι προσπαθείς. Το σώμα μιας γυναίκας αντιμετωπίζεται σαν δημόσιο ζήτημα, σαν κάτι που οι άλλοι έχουν δικαίωμα να σχολιάζουν και να κρίνουν. Και αυτό δεν ισχύει το ίδιο για τους άντρες. Μια χοντρή γυναίκα θεωρείται τεμπέλα, ανεπιθύμητη, σαν να έχει αποτύχει. Υπάρχει μια συνεχής πίεση να μικρύνουμε το σώμα μας, τον χώρο που πιάνουμε, την παρουσία μας.
Πιστεύεις ότι τα νέα κορίτσια σήμερα βλέπουν τη διατροφή με πιο σωστό τρόπο ή συνεχίζουν να την αντιμετωπίζουν όπως παλιά;
Νομίζω ότι οι νεότερες γενιές έχουν μεγαλύτερη επίγνωση, αλλά όχι απαραίτητα μια πιο υγιή προσέγγιση. Από τη μία, υπάρχει περισσότερη ενημέρωση και λιγότερη ντροπή γύρω από τις διατροφικές διαταραχές. Από την άλλη, τα social media γεμίζουν με αντικρουόμενα μηνύματα: από τη μία το body positivity, από την άλλη οι στερητικές δίαιτες.Ειναι δύσκολο να βρεις ισορροπία όταν η πληροφορία είναι τόσο χαοτική.
Η κοινωνία πρέπει να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τις γυναίκες και το σώμα τους, ή είναι κάτι που πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιες;
Είναι και τα δύο. Προσωπικά, έχω προσπαθήσει πολύ να αλλάξω το πώς βλέπω τον εαυτό μου, αλλά η κοινωνία συνεχίζει να στέλνει τα ίδια μηνύματα: ότι η αξία μας εξαρτάται από το βάρος μας, ότι η αποδοχή έρχεται μόνο αν πλησιάζουμε ένα συγκεκριμένο πρότυπο.Το βλέπω καθημερινά. Έχω χάσει 50 κιλά και ο κόσμος ήδη είναι πιο ευγενικός μαζί μου.Οπότε ναι, σίγουρα Μπορούμε να δουλέψουμε ατομικά πάνω στην αυτοεικόνα μας, αλλά αν δεν αλλάξει και η κοινωνία, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με κόντρα άνεμο.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον τρόπο που μιλάμε για το φαγητό και το σώμα, τι θα ήταν αυτό;
Θα ήθελα να φύγει το “καλό” και το “κακό” από τη διατροφή και την εικόνα του σώματος. Δεν υπάρχει “κακό” φαγητό, υπάρχουν απλώς τροφές που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα ή χειρότερα ανάλογα με τις ανάγκες μας. Και δεν υπάρχει “καλό” ή “κακό” σώμα, όλοι αξίζουμε σεβασμό και φροντίδα ανεξάρτητα από τα κιλά μας.
Τι σημαίνει για εσένα να έχεις πραγματικά τον έλεγχο της διατροφής σου, χωρίς να επηρεάζεσαι από το περιβάλλον γύρω σου;
Έλεγχος για μένα δεν σημαίνει καταπίεση. Σημαίνει να ακούω το σώμα μου, να τρώω όταν πεινάω και να σταματάω όταν χορταίνω, χωρίς ενοχές. Να μη βλέπω το φαγητό σαν εχθρό ή σαν ανταμοιβή, αλλά ως μέρος της ζωής μου. Και, κυρίως, να μην αφήνω τις εξωτερικές φωνές να μου λένε τι “πρέπει” να κάνω.
Πώς θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα social media στο να έχουμε μια πιο θετική σχέση με το σώμα μας, χωρίς καταπίεση και καθοδήγηση;
Πιστεύω ότι τα social media θα μπορούσαν να βοηθήσουν αν υπήρχε περισσότερο raw περιεχόμενο, πιο αληθινές ιστορίες ανθρώπων που μιλάνε για τα προβλήματά τους, χωρίς φίλτρα και εξιδανικευμένες αφηγήσεις. Να βλέπουμε όχι μόνο τα “μετά”, αλλά και τα “κατά τη διάρκεια”, τις δυσκολίες, τις αμφιβολίες, τις συναισθηματικές μάχες που συνοδεύουν τέτοιες αλλαγές. Αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω και εγώ μέσα από το προφίλ μου στο TikTok.να μιλήσω ανοιχτά για την αδηφαγική διαταραχή, για το βάρος, για το τι σημαίνει πραγματικά να αλλάζεις. Θέλω οι άνθρωποι που παλεύουν με παρόμοια θέματα να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι και ότι η αξία τους δεν εξαρτάται από τα κιλά τους.
πηγή: shape
